شبكه ما

تنديس[۱] يا مجسمه پيكره‌اي است كه اغلب به هدف يادآوري يا به نمايش گذاشتن وجود يك انسان، شيء، حيوان يا واقعه ساخته مي‌شود. به كسي كه تنديس مي‌سازد پيكرتراش مي‌گويند كه با حجم‌سازي تفاوت دارد. مجسمه‌هاي بسياري براي بزرگ‌داشت وقايع تاريخي ساخته شده‌اند. از آن جمله مي‌توان به مجسمهٔ نبرد هيروشيما اشاره كرد. مجسمه‌ها ممكن است به يادبود بزرگان تاريخ ساخته شوند، همچون مجسمهٔ مهاتما گاندي، و بسياري مجسمه‌ها نيز به‌عنوان هنري عمومي به نمايش گذاشته مي‌شوند.

كليپي از مجسمه اسب

معدودي مجسمه‌ها خود به مظهري از تاريخ بدل مي‌شوند، مانند مجسمهٔ آزادي در ايالات متحدهٔ آمريكا. همچنين، در ايران، سالانه بسياري از جشنواره‌ها و يا دوسالانه‌ها برپا مي‌شود كه به‌عنوان قدرداني و يادبود به برگزيدگان [تنديس] هديه داده مي‌شود؛ مانند جشنواره‌هاي: فيلم فجر، تنديس سيمرغ بلورين، جشنواره بين‎المللي فيلم جوان و نوجوان، دوسالانه مجسمه‎سازي، دوسالانه نگارگري، جشنواره بين‌المللي موسيقي فجر، تنديس چنگ زرين، جشنواره فيلم رشد، جشنواره بين‌المللي تئاتر رضوي، جشنواره بين‌المللي توليدات راديويي و…. 

يك حيوان و يا يك نفر انسان هم مي‌تواند يك مجسمه باشد. مجسمه‌ها فقط نگاه مي‌كنند. مجسمه‌ها مي‌توانند از مواد مختلفي چون چوب, گچ، جيپس، فايبرگلاس، فلزاتي همچون طلا، نقره و برنز، انواع سنگ‌ها مانند سنگ مرمر و … ساخته شوند و بسته به موارد استفاده در اندازه‌هاي مختلفي دارند: 

مجسمه اسب در قديم يكي از مجسمه هاي معروف بوده است چرا كه اسب در بيشتر كار زار ها حضور داشت و از اين رو ساخت مجسمه اسب مرسوم بوده است.

مجسمه‌هاي كوچك را تنديسك (statuette) نيز خوانده‌اند. مجسمه‌هايي كه تنها سر و شانه را به تصوير مي‌كشند نيم‌تنه (bust) ناميده مي‌شوند. و به مجسمه‌هايي كه در آن‌ها تنها شكل سر تصوير شده باشد، سرديس گفته مي‌شود.

تنديسك‌هايي كه به عنوان يادبود در مراسم‌هاي مختلف اهدا مي‌شود را در ايران با همان عنوان تنديس مي‌شناسند. در ميان جنس مجسمه‌ها نوع جديدي با نام جيپس توليد مي‌شود كه اين نوع مجسمه مقاومت بيشتري نسبت به پلي‌استر داشته و مقاوم در برابر سرما، گرما و رطوبت مي‌باشد. اين نوع مجسمه‌ها را به شرط دارا بودن كيفيت مناسب رنگ مي‌توان در محيط روباز و بيرون از منزل نيز نصب و به كار برد. از جمله توليد كنندگان اين نوع مجسمه مي‌توان به توليدي تحت نام جيپس كه داراي دامنه‌اي تحت همين نام مي‌باشد (jips.ir) اشاره نمود.

يخ خشك دي اكسيد كربن جامد است. اين ماده معمولاً به عنوان عامل سردكننده مورد استفاده قرار مي‌گيرد. يخ خشك عالي با فشردن مستقيم گاز اتمسفر در دماي ثابت ۷۸٫۵ درجه سانتيگراد زير صفر از حالت گاز به مايع تبديل مي‌شود.

نحوه ساخت حباب يخ خشك

آنتالپي چگالش در ۷۸٫۵ درجه سانتيگراد زير صفر ۱۹۹ كيلوژول بر كيلوگرم است. توليد يخ خشك براي پايين آوردن و سرد كردن مؤثر است در سال ۱۸۳۵ ميلادي شيميداني از كشور فرانسه به نام آدرين ژان پير پيلوريه[۳] براي نخستين بار يخ خشك را كشف كرد. او در آن دوران به نتايج و كاربردهايي دربارهٔ يخ خشك رسيد كه ۶۰ سال بعد توسط دانشمندان آزمايش و مشاهده شد. توليد يخ خشك بي‌رنگ (مرغوب) با فشرده كردن گاز دي اكسيد كربن (CO۲) امكان‌پذير است. روش‌هاي توليد يخ خشك به طور خلاصه به ترتيب زير است: 

۱. گاز دي اكسيد كربن خالص را زير فشار و سرما قرار مي‌دهند تا به مايع تبديل شود. 

۲. در هنگام فشرده كردن مقداري از دي اكسيد مايع تبخير مي‌شود و با پايين آمدن درجه حرارت دي اكسيد كربن مايع، مقدار باقي مانده در نهايت به طور كامل از مايع به جامد تبديل مي‌شوند. 

۳. در نهايت دي اكسيد كربن جامد را كه فشرده و جامد شده‌است با قالبهاي كوچك يا بزرگ مكعبي، يخ خشك را بسته‌بندي مي‌كنند. استانداردهاي اين قالب‌هاي مكعبي تقريباً ۳۰ كيلوگرم است.كاربردهاي آن عبارت‌اند از:

استفاده براي سرد سازي بدون يخچال در موارد پزشكي، صنايع هوايي و... براي انتقال مواد خاص

استفاده براي جلوه‌هاي ويژه و ايجاد مه يا بخار

استفاده در آزمايشگاه‌ها و مراكز علمي

صنعت روغن

ذخيره مواد غذايي

صنعت پخت نان

كندن سراميك از كف

پايين بردن دما در واكنش‌هاي شيميايي

تهيه نوشابه

پزشكي

انتقال گياهان

رشد گياهان

كند كردن واكنشهاي شيميايي

عامل توليد فشار

انقباض فلزات جهت فيت شدن

چاه‌هاي آب

جذب كننده مگس‌ها و حشرات موذي

باران‌زا كردن ابرها

فيل يا پيل نام حيواني بزرگ‌جثه از راسته خرطوم‌داران (Proboscidea) از خانواده فيلان (Elephantidae) است كه بيشتر بومي هندوستان و آفريقا مي‌باشد.

فيل‌ها سنگين‌ترين جانوران خشكي هستند. نوع بالغ فيل نر حداكثر ۶۰۰۰ كيلو وزن دارد. فيل ها ۳/۶ تا ۵٬۵ متر طول و ۳٬۲ متر ارتفاع دارد و معمولاً وزن آنها ۴ تا ۶ تن است. دو گونه فيل وجود دارد؛ يكي فيل آفريقايي كه در آفريقا مخصوصا كنگو و كنيا زندگي مي‌كند و ديگري هم فيل آسيايي كه در هند، برمه، مالايا، سيلان و سوماترا به سر مي‌برند. فيل آسيايي داراي پيشاني متورم و عاج سبك‌تر وگوش‌هاي كوچك‌تر است. به علاوه قد فيل هندي كوتاه‌تر است و عاج‌هاي فيل هندي خيلي كوچك‌تر است. از تفاوت‌هاي ديگر اين دو نوع فيل آن است كه در حالي كه فيل‌هاي افريقايي چهار يا پنج سم در جلو و سه سم در عقب دارد در فيل آسيايي سم‌ها به ترتيب چهار و پنج عدد مي‌باشد.

اين جانوران از خرطوم دراز خود به عنوان دست استفاده مي‌كنند و با آن غذا و آب را در دهان خود مي‌گذارند. جنس عاج فيل‌ها مانند جنس دندان است. فيل‌هاي نر از عاج براي جنگيدن استفاده مي‌كنند. فيل گياه‌خوار است و در يك روز ممكن است ۷۰كيلو برگ و علف بخورد و ۲۰۰ ليتر آب بياشامد. فيل حيواني بسيار باهوش و در عينحال كينه‌جو است. به سختي رام مي‌شود ولي هنگاميكه رام شد براي هميشه رام باقي مي‌ماند. فيل‌ها به كندي زاد و ولد مي‌كنند. زيرا دوره بارداري آنان ۲۰ ماه است.

فيل‌ها احتياجي به دفاع از سرزميني كه در آن زندگي مي‌كنند ندارند، چون به نظر مي‌رسد همسايگانشان را مي‌شناسند و با آن‌ها روابط دوستانه دارند. آن‌ها قدرت بينايي ضعيفي دارند ولي حس شنوايي و بويايي آن‌ها بسيار خوب است. اگر يكي از فيل‌ها احساس خطر كند، همهٔ گله گوش به زنگ مي‌شود.

مرغابي يا اردك يا بَت [۳] نامي است كه معمولاً براي تعدادي از گونه‌هاي مرغابي سانان در خانوادهٔ اردكيان به كار مي‌رود. مرغابي ها به چندين زيرخانواده تقسيم مي‌شوند. مرغابي‌ها اغلب پرندگان آبي هستند كه بيشترشان كوچك‌تر از هم‌خانواده‌هاي غاز و قو هستند. مرغابي‌ها هم در آب دريا و هم در آب شيرين زندگي مي‌كنند.

مرغابي پرنده‌ايست تخم‌گذار كه بيشتر در آب زندگي مي‌كند. گونه‌هاي زيادي از مرغابي در دنيا هستند كه هنوز شناخته نشده‌اند.اين پرنده پرهاي چربي دارد تا با تماس به آب، پرها خيس نشود و پرنده پس از خارج شدن از آب سنگين نشود.

مرغابي يكي از اولين گونه‌هاي پرندگان است كه توسط آدمي اهلي شده‌است و به نظر مي‌رسد كه نخستين بار، اهلي كردن آن در كشور مصر صورت گرفته‌باشد، زيرا در حفاري‌هاي به‌عمل‌آمده بر روي گور آمنهوتپ سوم، يكي از فراعنهٔ باستاني مصر، كه در حوالي ۱۵۰۰ سال قبل از ميلاد مي‌زيسته‌است، تصوير يك اردك در بين گل‌هاي لوتوس مشاهده شده‌است، و گفتني است كه مصريان باستان يكي از اولين اقوام كهن بشري هستند كه اقدام به جوجه‌كشي از اين پرنده نمودند، و شايد علت توجه مصريان باستان به پرورش اين پرنده، كانال‌هاي متعدد آبي و رودخانه طويل و ممتد نيل بوده باشد. امروزه نيز پرورش مرغابي به شدت در مصر متداول است.

مرغابي پرنده‌اي با بدن كشيده و پاهاي كوتاه است كه باعث مي‌شود بدنش نزديكِ زمين قرار گيرد. مرغابياز پرندگان نوك‌پهني است كه در جانورشناسي به آن‌ها لامليورستر Lamelliorostere مي‌گويند. درازا و حجم بال مرغابي نسبت به ساير طيور متوسط است و مرغابي اهلي بدين دليل به خوبي نمي‌تواند پرواز كند. حرارت طبيعي بدن اردك ۷/۴۰ درجهٔ سانتي‌گراد و تعداد نبض آن به طور متوسط ۳۱۲ دفعه در دقيقه و تعداد تنفسش ۱۶ – ۲۸ بار در دقيقه است. سرِ بزرگ و قطر منقار آن در بالا و پايين كم است. بدين ترتيب، از اتصال منقار به يكديگر برجستگي خاصي از نيمرخ در آن‌ها ديده نمي‌شود. حجم منقار در مرغابي ها نسبت به ساير طيور و به‌خصوص غاز زيادتر است و سطح بيشتري را نسبت به سر و جثّهٔ حيوان اشغال مي‌كند. منقار در محل اتصال به سر نازك‌تر از قسمت آزاد است؛ ازاين‌رو تقريباًً به صورت يك بيلچه درآمده‌است. منقار از غشايي صاف و هموار پوشيده شده‌است كه لبه آن از يك قسمت شاخي پوشيده مي‌شود. زبان در مرغابي قوي و عضلاني است و غدد چشائي فراواني دارد كه به‌وسيلهٔ آن‌ها مي‌تواند تا اندازه‌اي طعم مواد غذائي را حس كند. گردن مرغابي كوتاه و قطر آن متوسط است. پرها تمام بدن اردك‌ها را پوشانده و غشاي ضخيمي را در روي پوست تشكيل مي‌دهد. اين پرها به‌خوبي روغني‌اند و اين امر مانع از رسيدن آب و رطوبت به بدن آن مي‌شود.

گربه (كه در افغانستان پشك گفته مي‌شود) جانوري اهلي از خانواده گربه‌سانان و يك حيوان گوشتخوار است.[۱] گربه‌ها از ۶ تا ۷ ماهگي بالغ مي‌شوند و توانايي توليد مثل دارند، ماده‌ها تا ۸ سالگي و نرها تا ۱۰ سالگي قابليت جفت‌گيري دارند. دوره آبستني گربه نيز بين ۶۱ تا ۶۸ روز (متوسط ۶۳ روز) است.

گربه، با نام علمي Felis silvestris catus، زيرگونه‌اي از گربه وحشي با نام علمي Felis catus است. براي تمايز اين جانور از انواع وحشي از نام گربه خانگي يا گربه اهلي استفاده مي‌شود.

حدود ۶۰۰ ميليون گربه امروزه در سراسر دنيا پراكنده‌اند و تقريباً در هر جايي كه انسان‌ها زندگي مي‌كنند، بود و باش دارند. نسل تقريباً تمامي اين گربه‌ها به پنج گربه وحشي ماده از زيرگونه گربه دشتي آفريقايي مي‌رسد كه حدود ده هزار سال پيش در خاورميانه زندگي در كنار انسان‌ها را برگزيدند، نخستين انسان‌هايي كه با اهلي‌سازي گندم و جو عصر كشاورزي را آغاز كرده بودند. گربه‌ها در كنار اين انسان‌ها مي‌توانستند موش‌ها و جوندگان ديگري را شكار كنند كه براي تغذيه از ذخيره‌هاي غلات دهقانان در كنار سكونتگاه‌هاي انساني تجمع كرده بودند و همچنين از گزند دشمنان طبيعي متعدد خود همچون كفتارها و گربه‌هاي بزرگ‌تر در امان بودند. در مصر باستان گربه حيواني مقدس به شمار مي‌رفت و تا چندي پيش تصور مي‌شد كه اين حيوان نخستين بار در مصر اهلي شده‌است، اما پيدا شدن بقاياي يك گربه در يك مقبره انساني در قبرس نشان مي‌دهد كه گربه‌ها در مديترانه شرقي اهلي شده بودند. چراكه اين مقبره مربوط به ۹۵۰۰ سال پيش يعني مدتها پيش از آغاز تمدن در مصر است و از آن‌جا كه نشانه‌اي از زندگي گربه‌هاي دشتي در طبيعت قبرس به دست نيامده تصور مي‌شود كه كشاورزان ساكن تركيه گربه‌هاي اهلي را با خود به اين جزيره آورده باشند.

جادهٔ يونگاس نامــوَر به جاده مرگ جادهٔ ۶۹ كيلومتري ِ ميان لاپاز و كورويكو مي‌باشد كه در ۵۶ كيلومتري شمال خاوري لاپاز و در منطقهٔ يونگاس بوليوي جاي دارد.

كليپ عبور از جاده مرگ

خاستگاه آوازهٔ اين جاده، خطرناك بودنش است به گونه‌اي كه در سال ۱۹۹۵ بانك توسعهٔ كشورهاي آمريكاي لاتين يونگاس را خطرناك‌ترين جادهٔ جهان نام نهاد. برآوردي در سال ۲۰۰۶ نشان داد سالانه ۲۰۰ تا ۳۰۰ تن در اين جاده جان خود را از دست مي‌دهند.

يك جادهٔ يونگاس جنوبي هم هست كه لاپاز را به چولوماني مي‌پيوندد و از آن با نام جاده‌اي كه در خطرناك بودن دست كمي از يونگاس شمالي ندارد ياد مي‌شود.

بنا بر گزارش انجمن بين المللي سفرهاي امن جاده اي، عنوان خطرناك ترين جاده دنيا به جاده يونگاس در بوليوي آمريكاي جنوبي تعلق مي گيرد. اگر جاده هاي ديگر خطرناك به نظر مي رسيدند، پا گذاردن در اين جاده نوعي خودكشي محسوب مي شود. اين جاده دهه 1930 توسط زندانيان جنگ پاراگوئه ساخته شد. يونگاس با اسم مستعار "جاده مرگ" تنها مسيري است كه از اعماق جنگل آمازون و رشته كوه هاي بلند آَندز و دره هاي عميق آن مي گذرد تا دو شهر لاپاز و كورويكو را به هم متصل كند. رانندگي در طول مسير جاده يونگاس همانند رانندگي بر روي ترن هوايي است. در بعضي از نقاط ارتفاع جاده به 3600 متر از سطح دريا مي رسد حال آنكه دره اي با عمق 2800 متر به فاصله چند سانتي متر از كنار جاده قرار دارد و كوچكترين خطا باعث سقوط به آن دره عميق مرگبار مي شود. تصاوير در فصول مختلف سال و از مكان هاي متفاوت اين جاده تهيه شده است

ورزش چترپرى يا پرش با چتربال[۱] يا يا چتربال سواري پاراگلايدر (به انگليسي: Paragliding) يك ورزش تفريحي و رقابتي مخاطره آميز است. در هنگام پرواز، خلبان آن پروازى با ويژگى هايى مثل سبك وزنى و پرواز آزاد را به طور همزمان با يك چتربال (به انگليسي: Paraglider) كه در واقع نوعى بادپر است تجربه مى كند. چتربال موتور ندارد و نشست و برخاست آن توسط پاهاى خلبان انجام مى گيرد. در هنگام پرش، خلبان خود را با تسمه‌هايي به يك چتربال، وصل مى كند. اين چتربال مانند بال هواپيما باعث تعليق مي‌شود و خلبان با استفاده از طناب‌هايي چتربال را كنترل مي‌كند تا جهت و سرعت حركت خود را تغيير دهد. چتربال يك وسيله نوظهور پروازي است كه به سرعت در جهان در حال توسعه مي باشد. اين وسيله ساده ترين وآخرين دستاورد بشر براي پرواز شخصي است.

پاراگلايدر سواري در كليپ زير

اين وسيله با توجه به اينكه وزن و حجم كوچكي دارد به راحتي قابل حمل ميباشد. سازه بال از نوعي پارچه خاص نايلوني و توسط بندهايي بسيار محكم از جنس كولار تركيب يافته اند، كه توسط يك قفل فولادي بنام كارابين به هارنس كه همان صندلي و در بر گيرنده خلبان است متصل مي گردد. پرواز مي‌تواند به چند شكل آغاز شود. در روش اول خلبان با سرعت در جهت مخالف باد مي‌دود و چتر را پشت سر خود مي‌كشد. برخورد باد به زير چتر آن را به احتزاز درمي‌آورد و نهايتاً موجب به پرواز درآمدن خلبان مي‌شود. اگر باد شديدتر باشد گاهي خلبان ابتدا در جهت مخالف مي‌ايستد تا باد چتربال را از زمين جدا كند و سپس برگشته و شروع به دويدن مي‌كند تا از زمين جدا شود. اين روش‌ها معمولاً در نواحي كوهستاني انجام مي‌شود تا خلبان بتواند از تفاوت ارتفاعش با زمين پست‌تر نيز براي تداوم مدت پرواز استفاده كند. 

در روش دوم كه معمولاً در نواحي پست استفاده مي‌شود، خلبان به كمك يك وسيله ديگر كشيده مي‌شود تا به ارتفاع مناسب برسد (معمولاً زير ۳۰۰۰ پا) و بعد خود را از طنابي كه توسط آن كشيده شده جدا مي‌كند و مستقلاً پرواز مي‌كند.

پاركور (به فرانسوي: Parkour) يا هنر جابجايي (به فرانسوي: L'art du déplacement) يا شهرنوردي يك راه نوين براي تعامل با محيط اطراف فقط با استفاده از توانايي‌هاي انسان است. داويد بل، بنيان‌گذار پاركور در فرانسه مي‌گويد: «جنبهٔ فيزيكي پاركور، غلبه‌كردن بر تمامي موانع پيش روست، درست مانند اين‌كه در شرايط اضطراري گير كرده باشيد. پاركور فقط صرف حركات نيست، بلكه مجموعه‌اي هدفمند، و داراي فلسفهٔ خاص خويش است. پس هدف پاركور، رسيدن به مقصد با استفاده از كاراترين، روان‌ترين و مستقيم‌ترين مسير و مناسب‌ترين حركات است كه مي‌تواند شامل دويدن، پريدن، بالا رفتن و خزيدن باشد». «كارايي» يكي از مهم‌ترين مشخصه‌هاي پاركور است، و به اين معني است كه لازم نيست حركات، سريع‌ترين باشند، بلكه بايد مستقيم‌ترين و با صرف انرژي كمتري انجام شوند و همچنين مانع آسيب ديدگي دراز مدت يا كوتاه مدت شوند.

به كساني كه از اصول پاركور در زندگي خود بهره مي‌برند «تراسور» گفته مي‌شود. پاركور از زماني كه انسان نياز به شكار كردن و شكار نشدن داشته، وجود داشته‌است. انسان‌ها به طور طبيعي گستره‌اي قابل توجه از حركات و حالات ممكن را براي گذشتن از موانع به وجود مي‌آورد. از آن گذشته، كودكان به سهولت و صورت بديع و با نشاط حركت مي‌كنند، ولي ما هنگامي كه شروع به حركت آگاهانه مي‌كنيم، آن ويژگي را از دست مي‌دهيم. افراد زيادي در طول تاريخ بر روي حركت انسان و بهبود آن كار كرده‌اند (از جمله عياران كاغذباز). 

اما پاركور به معناي خاص آن، توسط ريموند بل (Raymond Belle) كه يك سرباز فرانسوي در جنگ ويتنام بود پايه‌گذاري شد. او و همراهانش به‌دنبال به وجود آوردن يك روش كارا و مناسب براي «تعقيب و فرار» بودند. اين فعاليت‌ها، سرانجام توسط فرزندش ديويد بل (David Belle) به‌صورت مدوّن درآمد. داويد بيشتر عمر خود را صرف سامان‌دهي اين ورزش كرد و نام «پاركور» را بر آن نهاد. او و دوستانش، از جمله سباستين فوكان (Sebastien Foucan) كه مشهورترين آن‌هاست، با آموزش‌هاي ريموند بل اين ورزش را از تركيب ورزش‌هاي مختلفي مانند ژيمناستيك و با هدف كمك‌كردن به ديگران در مواقع اضطراري، در حاشيه پاريس به وجود آوردند.

ميمون‌ها از نسل پيش‌ميمونيان پديد آمده‌اند. ميمون‌ مانندهاي اوليه در آمريكاي جنوبي طي نود ميليون سال به رده پَخ‌بينيان (مارموستها،ميمون‌هاي عنكبوتي و غيره) تكامل يافته‌اند كه ويژه جهان نو (قاره آمريكا) هستند. در جهان كهن تكامل ميمون مسير متفاوت و پرثمرتري را پيمود كه نخستين گام آن پيدايش رده راست‌بينيان (ماكاكها، بابونها و غيره) بود. 

اولين ميموني كه به فضا پرتاب شد، در سال ۱۹۴۹ توسط ايالات متحده آمريكا و بر روي موشك موسوم به V-2 به ارتفاع ۱۳۴ كيلومتر از سطح زمين رسيد. اين ميمون در مسير بازگشت، به دليل بازنشدن چتر نجات كشته شد.

تا كنون پنج دولت ايالات متحده آمريكا، اتحاد شوروي، فرانسه، آرژانتين و ايران ميمون به فضا پرتاب كرده‌اند

ميمون سرخ گونه اي از ميمون‌هاي بر قديم هستند.آنها نزديكترين نوع به ميمون سياه و سفيد هستند و خيلي از گونه‌هايشان گروههايي را با ميمون آبي تشكيل دادند و با آنها زندگي كردند.زير گونه‌اي از اين ميمون به نام ميمون سرخ غربي خيلي زياد توسط شامپانزه‌ها شكار مي‌شود.

ميمون سرخ غربي نوعي ميمون از زير گونه‌هاي ميمون‌هاي بر قديم است و اغلب توسط شامپانزهها به خاطر گوشتشان شكار مي‌شوند.در سال ۱۹۹۴ اين ميمونها باعث آلودگي تعداد زيادي از شامپانزه‌ها كه آنان را شكار كرده بودند به ويروس «ابولا» شدند.

ميمون سرخ غربي داراي سه زيرگونه مي‌باشد:

ميمون مايل به سرخ.

ميمون سرخ تمينكس.

ميمون سرخ خانم والدرون.

زيرگونه والدرون شديداً در حال انقراض است و يا حتي ممكن است تا الان كاملاً منقرض شده باشد.اما دو زير گونه ديگر منقرض نشده‌اند اما خطر انقراض آنان را به شدت تهديد مي‌كند.

طول سر و بدن آنها ۴۵ تا ۶۷ سانتيمتر است و دمي به طول ۸۰ سانتيمتر دارند و وزنشان بين ۵ تا ۱۱ كيلوگرم البته نرها به صورت ناچيزي از ماده‌ها سنگين تر هستند.بدني لاغر با اعضاي كشيده دارند.پوشش بدنشان خاكستري-قهوه‌اي يا سياه است.دستها و سر و پاها قهوه‌اي مايل به سرخ و شكمشان سفيد است.

هاوربورد چرخ دار، اسكوتر برقي هوشمند، ميني سگوي (segway) و حتي صفحه هوشمند تعادلي. اينها برخي از نامهاي گجت جنجالي و تازه وارد است كه استفاده از آن بين افراد مشهور همه گير شده و به همين دليل، احتمالاً تاكنون تصاوير مربوط به آن را در ويديوها و شبكه هاي اجتماعي مشاهده كرده ايد. 

حتي اگر تصوير اين گجت ها را نديده باشيد، اخبار انفجار آنها به گوش شما رسيده است؛ محصولاتي كه از يك باتري غول آسا براي تامين انرژي خود بهره مي گيرند و به همين دليل، در صورت بي كيفيت بودن باتري، بسيار بيشتر از تلفن هوشمند براي كاربر خطرناك هستند. 

ويدئو جالب از هاوربورد

اما سرچشمه همه اين جار جنجال به كشور چين باز مي گردد، جايي كه سازندگان متعددي در حال ساخت كپي از روي آيفون و گلكسي هاي سامسونگ بودند. همين سازندگان، پس از آشنايي با هاوربوردچرخ دار، كپي برداري از روي آن را آغاز كرده و كاربران را با چنين ابزاري آشنا نمودند. 

البته همين سازندگان متعدد و بي نام و نشان چيني موجب شدند نام هاي فراواني براي اشاره به اين گجت ها وجود داشته باشد و هرازچندگاهي نيز اخبار انفجار باتري نمونه هاي بي كيفيت آن از گوشه و كنار به گوش برسد.

در نهايت اما همه اين محصولات صرف نظر از نام ها و مدل هاي گوناگون، از ساختار بسيار مشابهي برخوردار هستند و بخش عمده تفاوت هاي آنها به ويژگي هاي جانبي و كيفيت ساخت دستگاه باز مي گردد.