شبكه ما

ميمون‌ ها از نسل پيش‌ميمونيان پديد آمده‌اند. ميمون‌ مانندهاي اوليه در آمريكاي جنوبي طي نود ميليون سال به رده پَخ‌بينيان (مارموستها، ميمون‌هاي عنكبوتي و غيره) تكامل يافته‌اند كه ويژه جهان نو (قاره آمريكا) هستند. در جهان كهن تكامل ميمون مسير متفاوت و پرثمرتري را پيمود كه نخستين گام آن پيدايش رده راست‌بينيان (ماكاكها، بابونها و غيره) بود. 

اولين ميموني كه به فضا پرتاب شد، در سال ۱۹۴۹ توسط ايالات متحده آمريكا و بر روي موشك موسوم به V-2 به ارتفاع ۱۳۴ كيلومتر از سطح زمين رسيد. اين ميمون در مسير بازگشت، به دليل بازنشدن چتر نجات كشته شد.

تا كنون پنج دولت ايالات متحده آمريكا، اتحاد شوروي، فرانسه، آرژانتين و ايران ميمون به فضا پرتاب كرده‌اند.

ميمون سرخ گونه اي از ميمون‌هاي بر قديم هستند.آنها نزديكترين نوع به ميمون سياه و سفيد هستند و خيلي از گونه‌هايشان گروههايي را با ميمون آبي تشكيل دادند و با آنها زندگي كردند.زير گونه‌اي از اين ميمون به نام ميمون سرخ غربي خيلي زياد توسط شامپانزه‌ها شكار مي‌شود.

ميمون سرخ معمولاً يك پوشش سياه يا قهوه‌اي در پشتش دارد، دستها، پاها و سر سرخ يا مايل به خاكستري هستند.جلوي بدنش سفيد يا خاكستري است.بعضي از گونه‌ها مقداري موي سفيد دور تا دور سرشان دارند.ماده‌ها كوچكتر از نرها هستند اما شبيه هم ديده مي‌شوند و تفاوت آنچنان محسوسي ندارند.مانند تمام ميمونهاي سرخ زندگي مي‌كنند.اندازه اشان به ۴۵ تا ۶۷ سانتيمتر مي‌رسد.اندازه دم ۵۲ تا ۸۰ سانتيمتر است، و وزنشان بين ۵ تا ۱۱ كيلوگرم.

عادات

اين حيوانات در روز بر روي درخت زندگي مي‌كنند و براي پيدا كردن غذا از درختي به درخت ديگر ميپرند.آنها در گروهاي ۲۰ تا ۸۰ عديدي (ميانگين ۵۰ عدد) زندگي مي‌كنند و از چندين نر و ۲ يا ۳ ماده تشكيل مي‌شوند.در گروه سلسله مراتبي وجود دارد كه اين سلسله مراتب در ارجحيت دسترسي به غذا، مكان خواب مناسب تر و تقدم در جفت گيري نمود پيدا مي‌كند.اين حيوانات كمتر در يك محل ساكن هستند با توجه به اينكه در مناطق بزرگتر(حدوداً ۱۰۰ هكتار) و گروهاي بزرگتر از ميمونهاي سياه و سفيد زندگي مي‌كنند.تغذيه اين حيوانات اساساً شامل برگهاي تازه٬جوانه‌ها ٬دانه ها، ميوه‌ها و گياهان ديگر است

لنز زوم به لنزهايي گفته مي‌شود كه برخلاف لنز‌هاي ثابت داراي فاصله كانوني متغير باشند. به عنوان مثال از ۲۴ تا ۱۲۰ ميليمتر يا ۸۰ تا ۲۰۰ ميليمتر. تنظيم مقدار زوم لنز از طريق حلقه‌اي كه بر روي استوانهٔ لنز قرار دارد انجام مي‌شود كه با چرخاندن آن فاصلهٔ كانوني لنز هم تغيير مي‌كند. [۱] هرچه فاصله كانوني لنز كمتر باشد، لنز زاويه ديد بازتري دارد و براي عكاسي از مناظر و يا عكاسي معماري مناسب است و هرچقدر فاصله كانوني بيش‌تر باشد زاويه ديد كوتاه‌تر خواهد بود و جهت عكسبرداري از سوژه‌هاي دور مورد استفاده قرار مي‌گيرد.

لنز (به انگليسي: Lens) استوانه‌اي حاوي مجموعه‌اي از عدسيها است كه نور را از خود عبور داده و به درون دوربين هدايت مي‌كند و باعث مي‌شود كه تصوير به صورت واضح بر روي فيلم عكاسي يا گيرنده تصوير منعكس شود.[۱][۲] كيفيت عكس، بيش‌تر به لنز بستگي دارد تا دوربين. لنز دوربين‌هاي كامپكت قابل تعويض نيستند، همچنين لنز برخي دوربين‌هاي ارزان‌قيمت را نيز نمي‌توان جدا كرد، اما لنز دوربين‌هاي تك‌لنزي بازتابي (SLR) و بعضي دوربين‌هاي تك لنزي غير بازتابي (سري كانتاكس) و دو لنزي غير بازتابي (سري ماميا) قابل تعويض‌اند؛ عكاسان حرفه‌اي معمولاً چندين لنز با فواصل كانوني متفاوت، كه بسته به شرايط موضوع بر روي دوربين نصب مي‌شود، استفاده مي‌كنند. در دوربين‌ ديجيتال با هربار عوض كردن لنز، مقداري غبار وارد بدنهٔ دوربين مي‌شود و روي سنسور مي‌نشيند. اين مسئله در درازمدت كيفيت تصاوير را كاهش مي‌دهد، بنابراين در تعويض لنز بايد احتياط كرد. همچنين هر لنزي را نمي‌توان به هر دوربيني وصل كرد، زيرا پايه‌هاي كنترلي لنز كه براي برقراري ارتباط با سيستم الكترونيكي دوربين بكار مي‌روند و همچنين محل اتصال فيزيكي لنز با دوربين، در دوربين‌ها و مدل‌هاي مختلف تفاوت دارند.[۳]

طراحي به دانش ايجاد يك طرح از تصويري ذهني، خيالي و يا واقعي گفته مي‌شود. طراحي در معناي تخصصي، مفاهيم و كاربردهاي متنوعي را دربر مي‌گيرد، از اين رو مانند واژۀ هنر با يك تعريف مشخص نمي‌توان تمام جنبه‌هاي آن را بيان كرد.

در هنرهاي تجسمي، طراحي يا به‌صورت يك اثر مستقل؛ و يا به‌ عنوان پيش‌طرحي براي يك اثر هنري انجام مي‌گيرد كه در اين صورت طرح مقدماتي[۱] نيز خوانده مي‌شود. طراحي در دو حوزهٔ كلي مطرح مي‌شود: يكي drawing است كه شامل برداشت‌هاي شخصي، احساسات في‌البداهه و تجربه‌هاي آزاد طراح از موضوعات گوناگون با بيان مستقل و به روش‌هاي متنوع مي‌باشد؛ و ديگريdesign است كه شامل مراحل تركيب عناصر بصري و فضا بر پايهٔ اصول طرح، براي مخاطبي معين است و جنبهٔ كاربردي دارد، مانند رشته‌هاي طراحي صنعتي، طراحي معماري، طراحي گرافيك و طراحي لباس.

امروزه، اجراي طراحي، محدود به استفاده از ابزارهاي سنتي (مداد، زغال و غيره) نيست بلكه روش‌هاي متنوع تركيب مواد، چسباندن وسايل، استفاده از مواد و ابزار تازه و غيرمتعارف نيز رواج يافته است. علاوه بر اين، رايانه، دورنگار، ويدئو و انواع وسايل پيشرفتۀ ديگر نيز امكانات تازه‌اي در اين زمينه به وجود آورده‌اند.[۳] با اين همه، آموزش طراحي از مسير همان ابزارهاي سنتي عبور مي‌كند و از اين طريق است كه طراح قادر به استفادۀ ماهرانه و خلاقانه از ابزارهاي تازه مي‌گردد.

طرحي كه فقط با خط رسم شود و سايه‌روشن يا لكه‌هاي رنگي نداشته باشد، طرح خطي[۴] ناميده مي‌شود. مهم‌ترين تمركز در طرح‌هاي خطي، بر خطوط پيراموني اشياء است.[۵] خطوط در طراحي، نشان‌دهندۀ حالات عاطفي و روحي، نظم و تفكر هستند.

سايه‌روشن معمولاً به تغيير درجهٔ سايه‌ها از روشن به تيره در آثار هنري گفته مي‌شود و مهارت هنرمند در استفاده از روش، باعث نمايش صحيح حجم و حالت مدل مي‌شود.

دومينو نوعي بازي است كه به وسيلهٔ قطعه‌هاي مستطيلي كوچكي انجام مي‌شود. يك دست دومينو معمولاً از ۲۸ عدد دومينوي مستطيلي تشكيل شده كه هركدام شامل دو مربع كنار هم هستند. روي هر مربع ۰، ۱، ۲، ۳، ۴، ۵ يا ۶ نقطه وجود دارد.

روش بازي

قطعه‌هاي دومينو

بازي دومينو شامل ساختن زنجيره‌اي از دومينوهاست. بازي با يك دومينو شروع مي‌شود و براي اضافه كردن يك دومينو جديد بايد يكي از مربع‌هاي آن را با مربعي در يكي از دو انتهاي زنجير موجود جفت كنيد (يعني هر دو مربع تعداد يكساني نقطه داشته باشند). بازيكنان با تعداد مساوي دومينو شروع مي‌كنند و برنده كسي است كه زودتر از همهٔ دومينوهايش را مصرف كند. اگر دومينوهاي اضافه‌اي وجود داشته باشند، در بانك بازي قرار مي‌گيرند.

در هر نوبت هر بازيكن يك دومينو به زنجير اضافه مي‌كند و اگر نتوانست، نوبت را به حريف واگذار مي‌كند و يك دومينو از بانك بر مي‌دارد (اگر بانك خالي نباشد). دومينو يك بازي بسيار خوب و غير قابل پيش بيني مي‌باشد چون احتمال مي‌رود كه يكي از بازيكنان تنها يك دومينو داشته باشد تا بازي را به انتها برساند اما با بسته شدن راه ممكن است تمام بانك را براي پيدا كردن دومينويي كه راه اورا بسته بردارد و دومينوي مورد نطر را پيدا نكند و دست اخر بازي را واگذار كند اما اين احتمال هم وجود دارد كه باشمردن دومينوها كه در دست خود و بر روي زمين وجود دارد بتواند بازي راببرد كه اين كار عملي مي‌باشد.

دومينو را مي‌توان ۲ و ۴ نفره بازي كرد كه در بازي ۴ نفره بانك وجود ندارد و به اين گونه است كه مهره‌ها را كنار هم چيده الته بصورت بالعكس به طوري كه روي سفيد آنها ديده شود و به اين ترتيب كه نفر اول ۲ مهره مي‌كشد و نفرات بعدي نيز به ترتيب و از سمت راست ۲ مهره برداشته، در دور دوم نيز ۲ مهره و در نهايت ۳ مهره بر ميداند تا در آخر هر نفر ۷ مهره داشته باشد. شروع بازي با كسي ست كه جفت شش داشته باشد و نفر بعدي بازهم در سمت راست او است. دو فرد روبروي هم نيز شزيك يا يار يكديگر محسوب مي‌شوند. اگر نوبت به هريك از بازيكن‌ها رسيد و وي مهره مورد نظر را نداشت نوبت بازي به ديگري مي‌رسد. در پايان هركس زودتر مهره‌هاي خود را تمام كرد مهرهاي دو رقيب ديگر كه يكي در سمت راست و ديگري در سمت چپ وي است شمرده مي‌شوند (منظور خالهاي به روي مهره‌ها) و به نفع تيم برده ثبت مي‌شوند و هر تيم كه امتياز خود را به ۱۵۱ رساند پيروز است. البته اين بازي پايه و ابتدايي دومينو است و بازي‌هاي بسيار متنوع و شور انگيزي مي‌توان كرد كه بوركينافاسويي‌ها در آنها مهارت فوق العاده‌اي دارند.

قيچي سيم‌بر يا سيم‌چين وسيله‌اي مكانيكي است كه به منظور قطع كردن و بريدن سيم‌ها مورد استفاده قرار مي‌گيرد. بازوهاي برنده تيغه و v شكل قيچي‌هاي سيم بر چون از دسته خيلي كوچكتر هستند، به عنوان اهرم ميزان قدرت برندگي اين نوع قيچي‌ها را دو چندان كرده‌اند.[۱] 

سيم‌چين وسيله‌اي مكانيكي است كه بيشتر در الكترونيك و برق كاربرد دارد. از آن براي بريدن و لخت كردن سيم و كابل استفاده مي‌شود در الكترونيك براي بريدن پايه‌هاي اضافي قطعات الكترونيكي بعد از لحيم كاري از سيم چين‌هاي ظريفي به نام سيم چين مينياتوري استفاده مي‌شود.[۲]

هرچند از سيم‌چين براي لخت كردن سيم هم ممكن است استفاده شود، اما از آنجايي كه ممكن است رشته سيم را زخمي كند بايد از اينكار تا حد ممكن اجتناب كرد و براي لخت كردن سيم از سيم‌لخت‌كن استفاده نمود.[۳]

سيم‌چين‌ها معمولا در دو نوع ساخته مي‌شوند، سيم‌چين‌هايي كه از پهلو سيم را قطع مي‌كنند و سيم‌چين‌هايي كه به وسيلهٔ نوكشان سيم را قطع مي‌كنند.

براي برش كابل نيز قيچي‌هاي مخصوصي وجود دارد كه متناسب با قطر خارجي كابل‌ها ساخته شده‌اند. تيغه‌هاي اين قيچي تعويض‌پذير و قابل تيزشدن هستند و از فولاد ساخته مي‌شوند

آهو يا غزال شامل گونه‌هاي زيادي از بزكوهي و سرده غزال است و يا در گذشته چنين در نظر گرفته مي‌شد. آهوها به عنوان جانوراني چابك شناخته مي‌شوند. آن‌ها مي‌توانند ناگهاني سرعت خود را به ۹۷ كيلومتر يا ۶۰ مايل در ساعت برساند و يا هنگام دويدن سرعت خود را در ۴۸ كيلومتر (۳۰ مايل) در ساعت نگه دارد.

[۱] غزال‌ها بيشتر در صحراها، مرغزارها (زمين‌هاي چمن) و ساواناي آفريقا، جنوب غرب آسيا، آسياي ميانه و شبه‌قاره هند ديده مي‌شوند. اين جانور بيشتر به صورت گله‌اي زندگي مي‌كنند و از گياهان نرم و لطيف و برگ‌ها مي‌خورد و كمتر به گياهان خشن رو مي‌آورد.

غزال‌ها اندام به نسبت كوچكي دارند. بلندي بيشتر آن‌ها تا شانه، ميان ۶۱ تا ۱۱۰ سانتي متر (۲ تا ۳٫۵ پا) است و رنگ آن‌ها قهوه‌اي مايل به زرد است.

واژهٔ Gazelle يا غزال در ريشهٔ عربي است[۲] كه نخستين بار وارد زبان فرانسوي ميانه و سپس در نزديكي‌هاي سال ۱۶۰۰ از فرانسوي وارد انگليسي شد.[۳] مردمان عرب به صورت سنّتي به شكار آهو مي‌رفتند. اين جانور در ادبيات عرب نماد زيبايي زنان بوده‌است.[۴] برخي زبان شناسان بر اين باورند كه واژهٔ غزل كه گونه‌اي شعر در ادبيات عاشقانه‌است بيشتر به دليل همانندسازي زيبايي معشوق و آهوبه يكديگر، اين چنين نامگذاري شده‌است.[۵] در داستان‌ها گفته مي‌شود كه خليفه عبدالملك مروان (۶۴۶ تا ۷۰۵) يك بار يك آهو را به دليل شباهتش به معشوقش آزاد كرده‌است.

گاه‌شماري شيوه تعيين و نگهداري و تنظيم حساب زمان و تاريخ است كه محور آن سال مي‌باشد. در جهان شيوه‌هاي گوناگوني از گاه‌شماري رواج دارد.

گاهنامه يا سالنما (سالنامه) يا تقويم بيشتر به محاسبه و نمايش يك‌دوره يا يك سال گفته مي‌شود. 

در لغت نامه دهخدا ذيل اين كلمه معاني مختلفي آمده است، از جمله: محاسبه كردن وقت‌ها، اوراقي چند كه در آن حركات كواكب و تأثيرات آن را نويسند، گاه‌شمار و ... 

در قرآن «لقد خلقنا الانسان في احسن تقويم»[۱] تقويم به معني اندازه، تناسب، تعديل و تركيب آمده است. در تفسير تاريخ طبري مي‌خوانيم: «از بهر آن گفت في احسن تقويم كه آنگه، كه آدم را بيافريد؛ هيچ خلق بر پشت زمين نبود نيكوتر از آدم، از بهر آنكه خداي عزوجل او را به يد خويش بيافريد و يد اين جايگاه قدرت است.»[۲] در تفسير نمونه ذيل اين آيه آمده است: «تقويم به معني در آوردن چيزي به صورت مناسب و نظام معتدل و كيفيت شايسته است و...»[۳]

تقويم در اصطلاح نجومي، مجموعه‌اي از اصول و قوانين است كه براي تنظيم زمان و تطبيق سال حقيقي (مدت زمان يك دور كامل زمين به دور خورشيد) با سال مجازي (مدت زماني كه انسانها در محاسبهٔ سال و تقسيمات آن در تقويم به كار مي‌برند) و چگونگي تقسيم آن به بخش‌هاي كوچكتر، جهت انجام امور كشاورزي، مالي، آييني، اجتماعي، زناشويي، شرعي و انجام فرايض ديني مورد استفاده قرار مي‌گيرد و در زبان فارسي با كلمه «گاهشماري» و در شكل مدون آن با «گاهنامه» مترادف است.[۴] در متون قديمي، كتيبه‌ها و ديوارنبشته‌ها واژه‌هايي مانند «معرفة المواقيت» و «دفتر السنه» نيز ديده مي‌شود.

در بعضي از جوامع اين اصول و قوانين نه بر اساس گردش زمين به دور خورشيد بلكه بر اساس گردش كره ماه به دور زمين محاسبه و تدوين شده‌اند.

انسان متمدن در كنار ديگر نشانه‌هاي تمدن، از تقويم به عنوان وسيله‌اي براي مشخص كردن زمان استفاده كرد. سنگ نبشته‌ها، كتيبه‌ها و كنده‌كاري‌هاي ابنيه‌ها مي‌تواند شاهدي محكم بر اين مدعا باشد.

سگ‌ (نام علمي: Canis lupus familiaris) زيرگونهٔ اهلي گرگ‌ها و پستانداري از راستهٔ سگ‌سانان است. سگ نخستين جانوري است كه به دست انسان اهلي شد. سگ‌ها متنوع‌ترين حيوان زمين هستند كه ميراث چند هزار سال مداخله انسان در روند جفت گيري و پرورش اين حيوان است.

سگ‌ها نقش‌هاي مختلفي را در جوامع انساني بر عهده گرفته‌اند و آدميان از ايشان براي شكار، گله‌داري، باركشي، محافظت، كمك به پليس و نيروهاي نظامي، همراهي و همدمي و كمك به اشخاص دچار ناتواني استفاده كرده‌اند. در بعضي فرهنگ‌ها از آن به عنوان يك منبع غذايي هم استفاده شده‌است. در سال ۲۰۰۱ برآورد شده كه حدود ۴۰۰ ميليون قلاده سگ در سراسر دنيا زندگي مي‌كنند.

سگ‌ها شامل صدها نژاد متفاوت مي‌شوند كه بيشتر آن‌ها در چندصد سال اخير به وسيله اصلاح نژادي توسط انسان‌ها ايجاد شده‌اند. انسان‌ها از طريق توليد نسل از سگ‌هاي داراي صفات جسمي و رفتاري مخصوص براي انجام بهتر نقش‌هاي خاص باعث ايجاد نژادهاي متفاوتي از سگ‌هاي شده‌اند كه تفاوت‌هاي ظاهري قابل توجهي با يكديگر دارند. ارتفاع انواع مختلف سگ از سطح زمين تا بين دو كتف از حدود ۱۵ سانتي‌متر در نژاد شي‌هواهوا تا حدود ۷۶ سانتي‌متر در سگ تازي ايرلندي متغيّر است. رنگ آن‌ها نيز از سفيد تا سياه و از قهوه‌اي تيره تا روشن با طرح‌هاي مختلفي متغير است. پوشش آنها نيز از بسيار كوتاه تا چند سانتي‌متر متفاوت است، از موي خشن تا پشم صاف، مجعد يا نرم.

سگ نوع اهلي گرگ خاكستري است اما زمان و محل دقيق اهلي‌شدن آن مشخص نيست. آخرين بررسي ژنتيكي در سال ۲۰۱۴ نشان داده كه تبار سگ‌ها ۲۷ تا ۴۰ هزار سال پيش از گرگ خاكستري جدا شده‌است اما اهلي‌شدن آن‌ها در آن زمان اتفاق نيفتاده است چون هيچيك از جميعت‌هاي فعلي گرگ خاكستري جد مستقيم سگ ها نيستند. اين به معني آن است كه نسل سگ‌ها به جمعيتي از گرگ‌ها مي‌رسد كه نسل نوع وحشي آن‌ها اكنون منقرض شده است.

پاركور (به فرانسوي: Parkour) يا هنر جابجايي (به فرانسوي: L'art du déplacement) يا شهرنوردي يك راه نوين براي تعامل با محيط اطراف فقط با استفاده از توانايي‌هاي انسان است.

داويد بل، بنيان‌گذار پاركور در فرانسه مي‌گويد: «جنبهٔ فيزيكي پاركور، غلبه‌كردن بر تمامي موانع پيش روست، درست مانند اين‌كه در شرايط اضطراري گير كرده باشيد. پاركور فقط صرف حركات نيست، بلكه مجموعه‌اي هدفمند، و داراي فلسفهٔ خاص خويش است. پس هدف پاركور، رسيدن به مقصد با استفاده از كاراترين، روان‌ترين و مستقيم‌ترين مسير و مناسب‌ترين حركات است كه مي‌تواند شامل دويدن، پريدن، بالا رفتن و خزيدن باشد». «كارايي» يكي از مهم‌ترين مشخصه‌هاي پاركور است، و به اين معني است كه لازم نيست حركات، سريع‌ترين باشند، بلكه بايد مستقيم‌ترين و با صرف انرژي كمتري انجام شوند و همچنين مانع آسيب ديدگي دراز مدت يا كوتاه مدت شوند.

به كساني كه از اصول پاركور در زندگي خود بهره مي‌برند «تراسور» گفته مي‌شود.

پاركور از زماني كه انسان نياز به شكار كردن و شكار نشدن داشته، وجود داشته‌است. انسان‌ها به طور طبيعي گستره‌اي قابل توجه از حركات و حالات ممكن را براي گذشتن از موانع به وجود مي‌آورد. از آن گذشته، كودكان به سهولت و صورت بديع و با نشاط حركت مي‌كنند، ولي ما هنگامي كه شروع به حركت آگاهانه مي‌كنيم، آن ويژگي را از دست مي‌دهيم. افراد زيادي در طول تاريخ بر روي حركت انسان و بهبود آن كار كرده‌اند (از جمله عياران كاغذباز).

اما پاركور به معناي خاص آن، توسط ريموند بل (Raymond Belle) كه يك سرباز فرانسوي در جنگ ويتنام بود پايه‌گذاري شد. او و همراهانش به‌دنبال به وجود آوردن يك روش كارا و مناسب براي «تعقيب و فرار» بودند. اين فعاليت‌ها، سرانجام توسط فرزندش ديويد بل (David Belle) به‌صورت مدوّن درآمد. داويد بيشتر عمر خود را صرف سامان‌دهي اين ورزش كرد و نام «پاركور» را بر آن نهاد. او و دوستانش، از جمله سباستين فوكان (Sebastien Foucan) كه مشهورترين آن‌هاست،

اين لباس كه از آن براي گلايد كردن از يك نقطه پر ارتفاع به نقطه دوم استفاده مي شود، از هيچگونه موتور يا پيشراني استفاده نمي كند و براي پرواز تنها به استفاده از نيروي براء ايجاد شده توسط لباس در سرعت بالا متكي است.

تجربه پرواز با وينگ سوت

كاربرد اصلي اين لباس براي ورزش زيبا و نفس گير WING SUIT JUMPING است اما تعداد انگشت شماري از ارتش هاي دنيا با توجه به كاربرد بسيار مناسب اين لباس در رسوخ به مناطق تحت حفاظت دشمن، اقدام به بكارگيري آن در نيروي هاي مسلح كرده اند.

امروز خبر استفاده از اين لباس در نيروهاي مسلح و واحد نوهد ارتش منتشر شد. گفته مي شود اين لباس در داخل توليد شده است كه وجود آن در نيروهاي مسلح بسيار ارزشمند است.

ابداع وينگ سوت از روي سنجاب هاي خاصي بوده است كه در مناطق استوايي زندگي مي كنند و براي حركت از درختي به درخت ديگر از بالچه هاي بين دستان و پاهايشان استفاده مي كنند تا با خطرهاي روي زمين مواجه نشوند.

كاربر به مهارت بسيار زيادي براي كنترل اين وسيله نيازمند است و كوچكترين اشتباه به مرگ او منجر مي شود زيرا در مرحله سرعت گيري ، سرعت تا حدود 300 كيلومتر بر ساعت افزايش مي يابد و سپس كاربر با بدست اوردن نيروي براء كافي خود را بالا مي كشد و به سمت منطقه مورد نظر از ميان موانع حركت مي كند. بهترين كاربرد اين لباس در مناطق كوهستاني است.

همانگونه كه گفته شد اين وسيله قابليت هاي زيادي را براي نيروهاي رزمي ايجاد مي كند اما بر اساس ماهيت خود، اعمال كننده محدوديت نيز هست و سرباز را مجبور به حمل حداقل تسليحات و وزن ممكنه با خود مي كند زيرا براي رسيدن به حداكثر كارائي ، تمامي تجهيزات بايد در زير لباس حمل شود. البته مي توان با ساخت گلايدرهاي ويژه حمل بار كه سربازان را تعقيب مي كنند ، تجهيزات را به دست سربازان رساند.