شبكه ما

پاركور (به فرانسوي: Parkour) يا هنر جابجايي (به فرانسوي: L'art du déplacement) يا شهرنوردي يك راه نوين براي تعامل با محيط اطراف فقط با استفاده از توانايي‌هاي انسان است. داويد بل، بنيان‌گذار پاركور در فرانسه مي‌گويد: «جنبهٔ فيزيكي پاركور، غلبه‌كردن بر تمامي موانع پيش روست، درست مانند اين‌كه در شرايط اضطراري گير كرده باشيد. پاركور فقط صرف حركات نيست، بلكه مجموعه‌اي هدفمند، و داراي فلسفهٔ خاص خويش است. پس هدف پاركور، رسيدن به مقصد با استفاده از كاراترين، روان‌ترين و مستقيم‌ترين مسير و مناسب‌ترين حركات است كه مي‌تواند شامل دويدن، پريدن، بالا رفتن و خزيدن باشد». «كارايي» يكي از مهم‌ترين مشخصه‌هاي پاركور است، و به اين معني است كه لازم نيست حركات، سريع‌ترين باشند، بلكه بايد مستقيم‌ترين و با صرف انرژي كمتري انجام شوند و همچنين مانع آسيب ديدگي دراز مدت يا كوتاه مدت شوند.

به كساني كه از اصول پاركور در زندگي خود بهره مي‌برند «تراسور» گفته مي‌شود. پاركور از زماني كه انسان نياز به شكار كردن و شكار نشدن داشته، وجود داشته‌است. انسان‌ها به طور طبيعي گستره‌اي قابل توجه از حركات و حالات ممكن را براي گذشتن از موانع به وجود مي‌آورد. از آن گذشته، كودكان به سهولت و صورت بديع و با نشاط حركت مي‌كنند، ولي ما هنگامي كه شروع به حركت آگاهانه مي‌كنيم، آن ويژگي را از دست مي‌دهيم. افراد زيادي در طول تاريخ بر روي حركت انسان و بهبود آن كار كرده‌اند (از جمله عياران كاغذباز). 

اما پاركور به معناي خاص آن، توسط ريموند بل (Raymond Belle) كه يك سرباز فرانسوي در جنگ ويتنام بود پايه‌گذاري شد. او و همراهانش به‌دنبال به وجود آوردن يك روش كارا و مناسب براي «تعقيب و فرار» بودند. اين فعاليت‌ها، سرانجام توسط فرزندش ديويد بل (David Belle) به‌صورت مدوّن درآمد. داويد بيشتر عمر خود را صرف سامان‌دهي اين ورزش كرد و نام «پاركور» را بر آن نهاد. او و دوستانش، از جمله سباستين فوكان (Sebastien Foucan) كه مشهورترين آن‌هاست، با آموزش‌هاي ريموند بل اين ورزش را از تركيب ورزش‌هاي مختلفي مانند ژيمناستيك و با هدف كمك‌كردن به ديگران در مواقع اضطراري، در حاشيه پاريس به وجود آوردند.