شبكه ما

ورزش چترپرى يا پرش با چتربال[۱] يا يا چتربال سواري پاراگلايدر (به انگليسي: Paragliding) يك ورزش تفريحي و رقابتي مخاطره آميز است. در هنگام پرواز، خلبان آن پروازى با ويژگى هايى مثل سبك وزنى و پرواز آزاد را به طور همزمان با يك چتربال (به انگليسي: Paraglider) كه در واقع نوعى بادپر است تجربه مى كند. چتربال موتور ندارد و نشست و برخاست آن توسط پاهاى خلبان انجام مى گيرد. در هنگام پرش، خلبان خود را با تسمه‌هايي به يك چتربال، وصل مى كند. اين چتربال مانند بال هواپيما باعث تعليق مي‌شود و خلبان با استفاده از طناب‌هايي چتربال را كنترل مي‌كند تا جهت و سرعت حركت خود را تغيير دهد. چتربال يك وسيله نوظهور پروازي است كه به سرعت در جهان در حال توسعه مي باشد. اين وسيله ساده ترين وآخرين دستاورد بشر براي پرواز شخصي است.

پاراگلايدر سواري در كليپ زير

اين وسيله با توجه به اينكه وزن و حجم كوچكي دارد به راحتي قابل حمل ميباشد. سازه بال از نوعي پارچه خاص نايلوني و توسط بندهايي بسيار محكم از جنس كولار تركيب يافته اند، كه توسط يك قفل فولادي بنام كارابين به هارنس كه همان صندلي و در بر گيرنده خلبان است متصل مي گردد. پرواز مي‌تواند به چند شكل آغاز شود. در روش اول خلبان با سرعت در جهت مخالف باد مي‌دود و چتر را پشت سر خود مي‌كشد. برخورد باد به زير چتر آن را به احتزاز درمي‌آورد و نهايتاً موجب به پرواز درآمدن خلبان مي‌شود. اگر باد شديدتر باشد گاهي خلبان ابتدا در جهت مخالف مي‌ايستد تا باد چتربال را از زمين جدا كند و سپس برگشته و شروع به دويدن مي‌كند تا از زمين جدا شود. اين روش‌ها معمولاً در نواحي كوهستاني انجام مي‌شود تا خلبان بتواند از تفاوت ارتفاعش با زمين پست‌تر نيز براي تداوم مدت پرواز استفاده كند. 

در روش دوم كه معمولاً در نواحي پست استفاده مي‌شود، خلبان به كمك يك وسيله ديگر كشيده مي‌شود تا به ارتفاع مناسب برسد (معمولاً زير ۳۰۰۰ پا) و بعد خود را از طنابي كه توسط آن كشيده شده جدا مي‌كند و مستقلاً پرواز مي‌كند.