قدرت باور نكردني گونگ فو
كونگ‌فو (به چيني: 功夫) يك اصطلاح مشهور چيني است كه اغلب براي اشاره به هر يك از انواع هنرهاي رزمي چيني ـ از جمله شكل مدرن آن ووشو ـ بكار مي‌رود. معناي اصلي كونگ فو در زبان چيني تا حدي از آنچه كه اين روزها از اين لغت برداشت مي‌شود متفاوت است. كونگ‌فو در اصل به معناي تخصص فرد در هر مهارتي - نه لزوماً رزمي- مي‌باشد. تغيير معنايي اين واژه احتمالاً به دليل ترجمه نامناسب فيلم‌هاي چيني اتفاق افتاده است.
واژه كونگ‌فو از دو بخش «كونگ» يا «گونگ» (چيني: 功) به معناي كار، فعاليت، شايستگي يا دستاورد و «فو» (چيني: 夫) تشكيل مي‌شود. «فو» در زبان چيني هم به معني انسان است و هم پسوندي با معاني بسيار مختلف. اگر فو را در معناي اول آن در نظر بگيريم معني كونگ‌فو چيزي شبيه به «دستاورد انسان» خواهد بود و اگر آن را پسوند بدانيم معناي آن «فعاليت و تلاشي كه با صرف زمان و انرژي قابل توجه به دست مي‌آيد» خواهد بود.
به اين ترتيب «تمرين كونگ‌فو» در اصل به معني تمرين يك رشته رزمي نبوده است بلكه به فرايند كلي تمرينات بدني و ذهني يك شخص و آموزش‌ها و تكامل مهارت‌هاي او اشاره داشته است. حالا اين مهارت ممكن است در زمينه يك هنر رزمي باشد يا هر مهارت ديگري در رشته هاي هنري، علمي و فني مختلف. از سبك هاي ايراني كونگ فو مي توان به كونگ فو پرتوآ ، كونگ فو توآ و كونگ فو گرات سان اشاره كرد.
يك هنر رزمي ايراني و يكي از سبك‌هاي ورزش كونگ‌فو است كه بر بدن و روان سالم‌تر تاكيد مي‌كند.اين ورزش با بهره‌گيري از تجربهٔ استاد پروفسور ابراهيم ميرزايي در زمينه‌هاي رشته‌هاي مختلف رزمي و جنگ‌هاي چريكي، در سال ۱۳۵۱ بنيان‌گزاري پس از گذراندن مراحل آزمايش در باشگاه سرباز (پهلوي سابق) فعاليت رسمي خود را با تاسيس دانشكده انشاء تن و روان در سال ۱۳۵٢ آغاز نموده است. كونگ‌فو توآ داراي هفت مايگاه (بخش) است كه به غير از مايگاه اول كه به حركات فيزيكي و فعاليت‌هاي بدني مي‌پردازد، بقيه به جنبه‌هاي علمي، عرفاني و پزشكي در خصوص تن و روان اشاره دارد.اصول اساسي كونگ‌فو توآ توسط ابراهيم ميرزايي در كتابي به عنوان كاراته و ذن انتشار يافته است.
برچسب: ،