شبكه ما

در ميانه دهه ۱۹۶۰ تانك ام۶۰ تانك اصلي ميدان نبرد ارتش امريكا بود. اين تانك از تمامي تانك هاي غربي زمان خود برتر بود ولي در همان زمان نيز ترديد بسيار در مورد برتري ان در برابر نسل نوين از تانك هاي شرقي چون تي ۶۲ و تي ۶۴ وجود داشت.مسئله بعد اين بود حتي طي يك حمله ارتش سرخ به اروپاي شرقي اين ارتش عملا دو برابر ارتش هاي ناتو تانك داشت. وزير دفاع امريكا در سال ۱۹۶۲ علاقمند به طرحي با نام ام بي تي ۷۰ براي يك تانك جديد بود كه در دهه ۱۹۷۰ وارد خدمت شود.ام بي تي ۷۰ يك طرح مشترك ببين المان و امريكا بود و مك ناوارا متعقد بود تمامي كشورهاي عضو ناتو مي توانند در توسعه ان همكاري كنند ولي در نهايت هزينه بالا باعث لغو اين پروژه شد و المان به دنبال لئوپارد ۲و امريكا به دنبال تانك جديد رفت.

عملكرد تانك ام۱ ابرامز

زماني كه در سال ۱۹۷۲ پروژه ام بي تي ۷۰ لغو شد ارتش امريكا يك سال بعد بررسي براي تانك جديد انجام داد. قرار شد وزن بالا ولي در عوض سطح حفاظت زره افزايش ياب . تانك جديد ام۱ و لقبش ابرامز گذاشته شد و قرار شد در سال ۱۹۸۰ وارد خدمت شود و جايگزين ام۶۰ شود.

 تانك ام۱ ابرامز داراي چهار خدمه است.راننده در جلوي تانك زير لوله توپ قرار دارد و با سه پيرسكوپ رو به بيرون ديد دارد كه يكي داراي چشمي ديد شبانه است. زاويه ديد رانند رو به جلو با اين سه پيرسكوب ۱۲۰ درجه است و يك پنل در جلوي خود دارد كه نشان گرهاي مختلف موتور روي ان است . فرمانده و توپ چي در برجك سمت راست قرار دارند. توپ چي جلو و پاينتر و فرمانده عقب و بالاتر قرار دارد و سمت چپ برجك نيز گلوله گذار كه بين اين سه نفر نيز توپ قرار دارد.

توپچي داراي يك سايت اتش نصب شده بر روي برجك سمت راست است كه داراي دو چشمي ديد روزنه و ديد شبانه نسل اول است و توان درشت نمايي تا ۱۰ ايكس را دارد. در ام۱ اي۱ سامانه ديد حرارتي نسل اول بود ولي در ام ۱ اي۲ سامانه ديد حرارتي نسل دوم نصب شد. اين سامانه اجازه اتش دقيق را تا برد ۳۵۰۰ متري در روز ميداد اگرچه در جنگ اول توپچي هاي ابرامز در برد ۴۰۰۰ متر نيز در روز شكار داشتند و در شب تا برد ۲۵۰۰ متري را پوشش ميداد . فرمانده نيز داراي شش پيرسكوپ براي ديد رو به بيرون است و پوشش ۳۶۰ درجه براي ديد فرمانده ميدهد . همچنين فرمانده تانك توان گرفتن كنترل توپ اصلي را از توپچي دارد (به كمك يك خط ارتباطي متصل به سايت اتش توپچي) و اجراي اتش را دارد.

ايكس ام1...پيش نمونه ام1 مسلح به توپ 105 م م

ايكس ام۱…پيش نمونه ام۱ مسلح به توپ ۱۰۵ م م

 تانك ام۱ ابرامز داراي برجكي كوتاه و مستطيلي شكل است كه در پشت سر برجك محل ذخيره سازي مهمات است . بر روي برجك دو دريچه براي بيرون امدن گلوله گذار و فرمانده است كه ميتونند با كمك دو مسلسل بر روي برجك اجراي اتش كنند.

تانك داراي يك موتور توربين گازي چند سوخت ليكومينگ اي جي تي ۱۵۰۰ است كه داراي قدرت ۱۵۰۰ اسب بخار است شش سرعت شامل چهار دنده رو به جلو و دو دنده رو به عقب است كه البته گيربوكس تانك اتوماتيك است.تانك توان حركت با سرعت ۹۷ كيلومتر بر ساعت را دارد اگرچه براي اسيب نرسيدن به موتور و گيربوكس سرعت معمول سرعت ۷۲ كيلومتر بر ساعت است . ام۱ در مدل هاي مختلف رانش به وزن مختلفي داشت براي نمونه در ام۱ اي۱ داراي رانش به وزن ۲۶٫۹ اسب بخار بر تن و ۲۳٫۸ اسب بخار بر تن در نسخه ام۱ اي ۲ بود

موتور مي تواند سوختهاي چون بنزين، نفت سفيد ، سوخت ديزل ويا سوخت جت جي پي ۸ و جي پي ۴ (كه هر دو سوخت جت است) استفاده كند . موتور توربين گازي ابرامز نشان داد در خدمت بسيار قابل اعتماد است ولي مصرف سوختش بسيار بالا بود به صورت كه ۶ ليتر در ۱٫۵ كيلومتر سوخت مصرف مي كرد. همچنين صداي ايجاد شده موتور بسيار كمتر از تانكهاي معاصر ديزل بود و ديرتر صداي تانك شنيده ميشد

در سال ۱۹۹۵ با وجود اينكه كره جنوبي از نظر زرهي با تانك كا۱ از كره شمالي برتر بود ولي برخي خبرها از رفتن كره شمالي به سراغ طراحي تانكي بر اساس تانك تي ۷۲ و يا حتي تي ۹۰ با توپ ۱۲۵ م م ، مقامات كره جنوبي را به اين فكر انداخت ديگر توپ ۱۰۵ م م كا۱ جواب نخواهد داد. در مرحله نسخه كره جنوبي دست به توسعه نسخه جديد از تانك كا۱ با توپ ۱۲۰ م م زدند كه بنام كا۱ اي۱ وارد خدمت شد ولي هدف بعدي طراحي يك تانك جديد توسط شركت هايوندا بود (براي اشنايي با تانك كا۱ اينجا را كليك كنيد)

چندين طرح بررسي شد كه شامل ساخت يك نسخه بدون برجك با يك توپ ۱۴۰ م م الماني نيز مي شد ولي در نهايت طرح به كنار گذاشته شد و ساخت يك نسخه جديد با توپ ۱۲۰ م م L55 ساخت المان با سامانه گلوله گذاري خودكار مد نظر قرار گرفت كه عملا تانك كره شمالي را مي توانست متوقف كند. البته در طرح نصب توپ ۱۴۰ م م در صورت نياز پيش بيني شد

بعد از توسعه ۱۱ ساله اين طرح در سال ۲۰۰۶ اماده شد و از سال ۲۰۱۳ وارد خدمت شد

تانك بلك پانتر كا 2 كا۲ كه به ان لقب بلك پانتر داده شد يك تانك ۵۵ تني با سه خدمه است

راننده در جلوي تانك بلك پانتر كا 2 قرار دارد و داراي دو نمايشگر رنگي براي نمايش نشانگرهاي موتور و وضعيت تانك است . در بالاي سر دريچه خود داراي سه پيسركوپ براي ديد رو به بيرون است كه به غير از ديد سنتي ديد شبانه نسل اول داراي يك دوربين ديد حرارتي نسل دوم در كنار دريچه خود است كه تصاوير ان بر روي نمايشگر درون كابين قابل ديدن است

تانك كا2 بلك پانتر

كا۲ بلك پانتر

فرمانده و توپچي درون برجك قرار مي گيرد . توپچي در سمت چپ و فرمانده در سمت راست و توپ در بين اين دو قرار گرفته است. فرمانده داراي يك سايت پانورماتيك نسل سوم ساخت سامسونگ با همكاري Thales فرانسه است كه در البته در كره جنوبي طراحي شده و KCPS نام دارد. اين سامانه پانورماتيك كه در بالا برجك سمت راست قرار دارد داراي پوششش ۳۶۰ درجه است و تصاوير ان روي نمايشگر رنگي به فرمانده نشان داده مي شود . اين سامانه در تانك كا۱ اي۱ نيز نصب شد ولي در واقع براي كا ۲ طراحي شده بود. سايت فرمانده خود داراي مسافت ياب ليزري با برد ۱۰۰۰۰ متر است و ميتواند يك تانك را از فاصله ۵ كيلومتري مشخص كند و داراي توان تعقيب خودكار هدف است . فرمانده درون كابين داراي دو نمايشگر رنگي چند كاره است كه به غير از تصاوير سايت پانورماتيك اطلاعات سامانه ناوبري بر مبنايي جي پي اس و يك نقشه خان ديجيتال را نيز ميتواند مشاهده كند و با كمك يك خط ارتباط داده تصاوير سامانه هاي ديد حرارتي ديگر تانكها را ميتواند براي فرمانده به نمايش در بياورد. همچنين دور دريچه بالاي سر فرمانده كه براي ورود و خروج وي به درون تانك است نيز پيرسكوپ هاي چشمي ساده اي براي ديد سريع به بيرون است

تانك تي-۹۰ جديدترين تانك ارتش روسيه است كه توليد آن از سال ۱۹۹۵ آغاز شد. اين تانك با پيشرفت تانك تي-۷۲ ساخته شده و ابتدا تي-۷۲بي‌يو نام داشت اما به دليل شكست سنگين تي-۷۲هاي عراقي در جنگ خليج فارس كه اعتبار اين تانك را به شدت مخدوش كرده بود نام آن به تي-۹۰ تغيير يافت.

تانك T90 محبوب ايراني‌ها

طراحي اين تانك زماني آغاز شد كه ارتش روسيه در سال ۱۹۹۱ اعلام كرد سياست توليد همزمان دو يا چند تانك را كنار خواهد گذاشت و در نتيجه توليد فقط يكي از تانك‌هاي تي-۷۲بي يا تي-۸۰يو ادامه خواهد يافت. اما به جهت اينكه كارخانه‌هاي اصلي توليد اين دو تانك متفاوت بوده و هر كدام نقش مهمي در اقتصاد شهر خود داشتند سفارش كوچكي از هر دو نوع تانك را به اين دو كارخانه داده شد. اورال‌ واگن‌ زواد كارخانه توليد تي-۷۲ به اميد انتخاب اين تانك از سوي ارتش روسيه نسبت به تانك پيشرفته‌تر و تواناتر تي-۸۰ تصميم گرفت سيستم كنترل آتش تي-۸۰ و زره واكنشي انفجاري كنتاكت-۵ تي-۸۰ را به روي تي-۷۲ نصب كرده و اصلاحات ديگري را به منظور افزايش قابليت‌هاي رزمي آن انجام دهد. ارتش روسيه اين مدل بهينه‌شده تي-۷۲ را كه نام آن هم به تي-۹۰ تغيير پيدا كرده بود در سال ۱۹۹۶ به عنوان تانك جديد خود انتخاب كرد.

تانك T90 محبوب ايراني‌ها

ارتش روسيه هم‌اكنون در حال طراحي تانك جديدي معروف به پلتفورم تي-۹۹ يا آرماتا است و به همين جهت ميزان توليد تي-۹۰ به شدت كاهش يافته است.

ويژگي‌هاي T90

مدل اوليه تانك تي-۹۰ از يك موتور ديزلي ۱۲ سيلندر با قدرت ۸۴۰ اسب بخار استفاده مي‌كرد. در مدل تي-۹۰آ موتور پرقدرت‌تر وي-۹۲ با توان ۱۰۰۰ اسب بخار و جديدترين مدل كه تي-۹۰ام نام دارد و هنوز توليد نشده از موتور وي-۹۶ با قدرت ۱۲۵۰ اسب بخار استفاده مي‌كند. اين موتور چندگانه‌سوز است و علاوه بر گازوئيل مي‌تواند از نفت سفيد و بنزين هم استفاده كند. نسبت قدرت به وزن در مدل اوليه تي-۹۰ حدود ۱۸.۰۶ اسب بخار به تن است كه به طرز قابل توجهي ضعيف‌تر از تي-۸۰ است.

تانك تي-۹۰

تاد 

تاد (Terminal High Altitude Area Defense) همانطور كه از نامش پيداست، سامانه ي دفاع موشكي ساخت ايالات متحده ي آمريكا است كه براي دفاع از نيرو هاي مستقر در مناطق جنگي، مراكز مهم جمعيتي و تاسيسات زيرساختي حساس در برابر موشك هاي بالستيك كوتاه برد، ميان برد و بلند برد در داخل و خارج از جو طراحي شده. 

ويدئوي عملكرد سامانه ي دفاع موشكي

پيش زمينه و تاريخچه : 

بعد از جنگ اول خليج فارس و تجربيات كسب شده از اين نبرد در زمينه ي دفاع موشكي، نياز فوري به يك سامانه ي تخصصي و موثر دفاعي با توانايي درگيري با موشك هاي بالستيك تاكتيكي احساس شد. در همين راستا كنگره ي ايالات متحده، قانون ملي دفاع موشكي ۱۹۹۱ و قانون بودجه ي دفاعي ۱۹۹۱ را به تصويب رساند. بر اساس اين قوانين آمريكا مي بايست تا اواسط دهه ي ۹۰ به يك سامانه ي دفاعي اثباتگر ولي قابل استفاده در شرايط اضطراري و عمليات هاي احتمالي دست مي يافت و سپس توسعه ي اين سامانه به شكل كامل از سال ۲۰۰۰ آغاز مي شد.

ارتش آمريكا در سال ۱۹۹۲ كمپاني لاكهيد مارتين را با قراردادي به ارزش ۶۸۹ ميليون دلار به عنوان پيمان كار اصلي اين پروژه كه در ابتدا Theater High Altitude Area Defense نام داشت، انتخاب كرد. فاز اول پروژه در سال ۱۹۹۵ و با اولين آزمايش پروازي اين سامانه آغاز شد و تا سال ۱۹۹۹ ادامه داشت. نتايج بدست آمده از اين آزمايشات بسيار ارزشمند بود و با استفاده از آن ها موشك تاد مجددا طراحي شد. فاز دوم پروژه طبق برنامه در سال ۲۰۰۰ آغاز شد و در نهايت در سال ۲۰۰۸ آمريكا اولين واحد آتش بار تاد را رسما وارد خدمت كرد. از آغاز فاز دوم پروژه تا سال ۲۰۱۳ اين سامانه ۱۲ آزمايش موفقيت آميز بدون هيچ شكستي را پشت سر گذاشت كه از اين تعداد ۱۰ آزمايش مربوط به رهگيري اهداف بود.

طراحي و ساختارسامانه ي دفاع موشكي :

تاد داراي ۴ جزء اصلي شامل رادار، مركز مدريت نبرد/فرماندهي، كنترل، ارتباطات و اطلاعات، پرتابگر و موشك رهگير مي باشد.

برج ايفل (به فرانسوي: Tour Eiffel) برجي فلزي در ميدان شان دو مارس و در كنار رود سن واقع در شهر پاريس است. برج ايفل كه امروزه به عنوان نماد فرانسه شناخته مي‌شود، پربازديدترين بناي جهان و يكي از شناخته‌شده‌ترين بناها در جهان است.

ساخت برج ايفل در سال ۱۸۸۷ آغاز و در ۳۱ مارس ۱۸۸۹ به پايان رسيد. در آغاز برج ايفل براي نمايشگاه جهاني و به مناسبت صدمين سالگرد انقلاب فرانسه ساخته شد ولي پس از ساخت اين بنا مورد قبول همگان واقع نشد و ۳۰۰ نفر كه در بين آنها مي‌توان از اميل زولا، گي دو موپاسان، شارل گارنيه و هم چنين الكساندر دوما نويسنده شهير فرانسوي نام برد، به ساخت آن شديداً اعتراض نمودند.

ساخت برج ايفل دو سال و دو ماه طول كشيد. ۸۵۰ نفر در ساخت آن كار كرده‌اند. اين برج از ۱۸ هزار و ۳۸ قطعه ساخته شده است و براي اتصال آن‌ها از ۲ و نيم ميليون پيچ مهره و ميخ پرچ استفاده شده است. ارتفاع برج ۳۲۴ متر است كه در زمان خود مرتفع‌ترين برج جهان بوده است. وزن برج ايفل بيش از ۱۰ هزار تن است كه ۷ هزار و ۳۰۰ تن آن فولاد است.

نام برج ايفل از نام سازنده‌اش گوستاو ايفل گرفته شده است. 

تا سال ۱۸۸۹ ستون يادبود واشنگتن به عنوان بلندترين سازه جهان شناخته مي‌شد اما در اين سال برج ايفل جانشين آن شد. 

برج ايفل به مدت ۴۱ سال تا زمان بهره‌برداري از ساختمان كرايسلر در نيويورك در سال ۱۹۳۰، به عنوان بلندترين برج جهان شناخته مي‌شد.[۳][۴][۵][۶]

اين برج هم اكنون بلندترين سازه موجود در شهر پاريس و چهارمين سازه بلند فرانسه است. در سال ۲۰۰۶ قريب ۶٬۷۱۹٬۲۰۰ نفر از اين برج ديدن كردند. با توجه به اينكه از ابتداي ساخت اين برج تاكنون بيش از ۲۰۰٬۰۰۰٬۰۰۰ نفر از اين بنا ديدن كرده‌اند،[۷] اين بنا به عنوان پربازديد كننده‌ترين بنا در جهان شناخته مي‌شود.[۸]

بلندي برج ايفل بادر نظر گرفتن آنتن تلويزيوني ۲۴ متري بر فراز آن ۳۲۵ متر مي‌باشد و وزن تقريبي آن ۷۲۰۰ تن است. ۱۶۶۵ پله تا بالاترين نقطه برج ادامه دارند كه البته پله‌هاي طبقه دوم به بالاترين نقطه برج به روي بازديدكنندگان بسته است. ساختار اين سازه به شكلي است كه باز و بدون طبقه‌هاي مياني (به جز دو سطح) مي‌باشد. يك سمت آن رودخانه سن و سمت ديگر البته كمي دورتر بناي گنبددار و زريني ديده مي‌شود كه عمارت اينوليد نام دارد و مقبره ناپلئون آنجاست.

ديوار چين (به چيني: 中国的长城) طولاني‌ترين و بزرگترين سازه مهندسي تدافعي نظامي از لحاظ زمان ساخت در جهان است. اين ديوار در نقشه جغرافيايي چين ۷۰۰۰ كيلومتر امتداد يافته‌است. اين اثر در سال ۱۹۸۷ در فهرست ميراث جهاني ثبت شد. 

تاريخ ساخت ديوار چين به قرن پنجم تا هشتم قبل از ميلاد باز مي‌گردد. حكومت وقت چين براي جلوگيري از حملات مليت‌هاي شمالي، برجهاي آتش براي خبر رساني و يا قلعه‌هاي مرزي براي حصول اطلاعات دشمن را در ارتباط با ديوار و بر روي آن ايجاد كرد. در دوره حكمراني سلسله‌هاي بهار و پاييز و كشورهاي جنگجو، ميان دوك‌ها جنگ بر پا شد و كشورها با استفاده از كوه‌هاي مرزي به ساخت ديوار پرداختند تا سال ۲۲۱ قبل از ميلاد، امپراتور چين شي هوان پس از به وحدت رساندن چين، ديوارهاي دوك‌ها را به هم متصل كرد كه به صورت ديوار بزرگ در مرزهاي شمالي بر روي كوه‌ها در آمد. او مي‌خواست با اين كار از حملات دشمن به مراتع شمالي جلوگيري كند. تاريخ دانان چيني اعتقاد دارند كه حدود 1 ميليون سرباز قادر بودند به طور هم زمان در امتداد ديوار چين مستقر شده و براي نبردهاي احتمالي آماده باشند.[۱]

در اين زمان طول ديوار چين به ۵۰۰۰ كيلومتر مي‌رسيد. در سلسله خان پس از سلسله چين طول ديوار به ۱۰ هزار كيلومتر رسيد. در تاريخ دو هزار و اندي ساله چين، حكمرانان دوران مختلف به ساخت ديوار چين پرداختند. تا اينكه طول ديوار به ۵۰ هزار كيلومتر رسيد. اين ميزان معادل گردش به دور كره زمين است.

تصويري از ديوار چين در سال ۱۹۰۷ (ميلادي)

ديواري كه امروزه قابل مشاهده است، ديوار متعلق به سلسله مينگ (۱۳۶۸ – ۱۶۴۴ ميلادي) است از غرب به دروازه «جايو گوان» در استان گانسو چين و از شرق به ساحل رود يالو جيان در استان ليائونينگ در شمال شرقي چين منتهي مي‌شود و درميان آن ۹ استان، شهر و ناحيه خود مختار به طول ۷۳۰۰ كيلومتر وجود دارد و مردم آنرا ديوار طولاني مي‌نامند.

سوخو، (به روسي: Сухой) شركت هوافضاي روسي است، كه در سال ۱۹۳۹ توسط پاول سوخو بنيان گذاشته شد.

كليپ جالب از هنرنمايي با سوخو روسي توسط خلبان ماهر براي تماشاي ويدئوي هنرنمايي با سوخو روسي روي تصوير زير كليك كنيد.

اين شركت در زمينه ساخت هواپيماهاي جنگنده تخصص دارد. در زبان روسي عبارت Су و در انگليسي عبارت Suبراي نام‌گذاري هواپيماهاي جنگنده سوخو بكار مي‌رود.

شركت سوخو بزرگترين تشكيلات هواپيماسازي روسيه است. اين شركت مالكيت سهام‌هاي تمامي شركت‌هايي را كه براي هواپيماي سوخو قطعه توليد مي‌كنند، در اختيار دارد و به همين علت بر چرخهٔ توليد، از طراحي گرفته تا ساخت و كنترل كيفيت، نظارت كامل ايفا مي‌كند.

هواپيماهاي سوخو نه تنها خط مقدم نيروي هوايي روسيه را تشكيل مي‌دهند، بلكه بخش عمده‌اي از نيروي هوايي كشورهاي ديگري مانند هند، ايران، آلمان، چين و مصر نيز هستند.

شركت سوخو پيشتر با نام «دفتر طراحي شماره ۵۱» يا به زبان روسي به «او كا ب-۵۱ (ОКБ-۵۱)» ناميده مي‌شده است.

در ژوئن سال ۲۰۰۷، شركت سوخو ورود خود را به بازار هواپيماهاي مسافربري اعلام كرد. نخستين هواپيماي مسافري طراحي شده توسط سوخو سوپرجت-۱۰۰ نام دارد. اين هواپيما با ظرفيت ۹۰ تا ۱۱۰ مسافر، داراي بردي برابر ۴۵۰۰ كيلومتر است. يك شركت هواپيمايي ايتاليايي با سفارش ۱۰ فروند، و خطوط هوايي داخلي روسيه با سفارش ۵۰ فروند، آغاز خوبي را براي سوپرجت-۱۰۰ رقم زدند.[۱]

در اوت سال ۲۰۰۶، شركت سوخو به همراه شركت دولتي صادرات ابزار دفاعي روسيه مورد تحريم دولت آمريكا قرار گرفتند. شركت سوخو با نيروي هوايي ايران براي مدرنيزه كردن ۳۰ فروند هواپيماي سوخو-۲۴ قراردادي منعقد كرده بود. دولت آمريكا علت اين تحريم را نقض قانون عدم گسترش تسليحات كشتار جمعي در مورد ايران (مصوب سال ۲۰۰۰ در مجلس نمايندگان آمريكا) ذكر كرد، به اين بهانه كه هواپيماي سوخو-۲۴ بالقوه قابليت حمل كلاهك هسته‌اي را دارا است. وزارت امور خارجه روسيه در اين زمينه اظهار داشت كه تمامي فعاليت‌هاي نظامي بين ايران و روسيه منطبق بر قوانين روسيه و قوانين بين‌المللي است، و دولت آمريكا را متهم كرد كه سعي دارد كشورهاي ديگر را وادار به پيروي از قوانين داخلي خود كند

خلباني كه با هنرنمايي با سوخو روسي مهارت بالاي خود را در هدايت اين جت به معرض نمايش قرار داد .

سامانه زمين به هواي اس-۴۰۰ «پيروزي» - (Triumf) (روسي: C-400 «Триумф») نسل جديد سيستم پدافند هوايي روسيه است كه توسط «مركز طراحي الماس» (Almaz Central Design) طراحي شده و به عنوان يك بهبود از خانواده پدافند هوايي اس-۳۰۰ به‌شمار مي‌رود.

اس - ۴۰۰ در سامانه نام‌گذاري در ناتو با نام اس‌آ-۲۱ (SA-21) شناخته مي‌شود، اين سيستم قبلاً با نام اس-۳۰۰پ‌ام‌يو-۳ (S-300PMU-3) شناخته مي‌شد. اين سامانه زمين به هوا قابليت‌هاي سيستم‌هاي ديگر از سري اس-۳۰۰ را به چالش مي‌كشد و برد آن حداقل دو بار بيشتر از برد ام‌آي‌ام-۱۰۴پاتريوت (MIM-104 Patriot) است.

به گفته منابع روسي و ديگر كشورها، اس-۴۰۰ قادر به تشخيص ۱۰۰ هدف به طور هم‌زمان و درگير شدن با ۱۲ هدف به طور هم‌زمان از محدودهٔ ۴۰۰ كيلومتري است. اين هدف‌ها مي‌توانند از جمله انواع هواگرد، هواپيما، موشك‌هاي كروز و موشك‌هاي بالستيك باشند.

اس-۴۰۰ با داشتن قابليت ۳ موشك مختلف، بسيار دوربرد ۴۰ان۶ (40N6)، دوربرد ۴۸ان۶ (48N6)، و موشك‌هاي با برد متوسط ۹ام۹۶ (9M96) قادر به پوشش كل عمل‌كرد مورد نياز است. هر يك از اين موشك‌ها داراي قابليت‌هاي متفاوت است. 

توسعهٔ سيستم اس-۴۰۰ در پايان سال ۱۹۹۰ ميلادي (۱۳۶۹ خورشيدي) آغاز شد. اين سيستم به طور رسمي توسط نيروي هوايي روسيه در ژانويه ۱۹۹۹ ميلادي (دي ۱۳۷۷ خورشيدي) معرفي شد. در تاريخ ۱۲ فوريه ۱۹۹۹ ميلادي (۲۳ بهمن ۱۳۷۷ خورشيدي)، اولين آزمايش در يار كاپوستين در آستراخان كه موفقيت‌آميز گزارش شده بود؛ انجام شد. با اين نتيجه، سيستم اس-۴۰۰ براي به كار گرفته شدن بوسيلهٔ ارتش روسيه در سال ۲۰۰۱ ميلادي (۱۳۷۹ خورشيدي) آماده مي‌شد. 

در نهايت اين پروژه در فوريه سال ۲۰۰۴ ميلادي (بهمن ۱۳۸۲ خورشيدي) اعلام شد. در ماه آوريل، يك موشك باليستيك با موفقيت در يك آزمايش ره‌گيري و هدف قرار گرفت

اس-۴۰۰ قادر به تشخيص ۱۰۰ هدف به طور هم‌زمان و درگير شدن با ۱۲ هدف به طور هم‌زمان از محدودهٔ ۴۰۰ كيلومتري است، از جملهٔ اين هدف‌ها؛ هواپيما، موشك‌هاي كروز و موشك‌هاي بالستيك است.

جوجه‌تيغي يا خارپشت به جانوران پستانداري گفته مي‌شود كه در خانواده خارپشت‌ها (نام علمي: Erinaceidae) قرار مي‌گيرند. گاه تَشي نيز به دليل خارهايي كه بر پشت آن قرار دارد جوجه تيغي و خارپشت ناميده مي‌شود اما تشي جانوري كاملاً متفاوت از راسته جوندگان است، در حالي كه جوجه‌تيغي‌ها كوچكتر و همه‌چيزخوار و از راسته پستانداران حشره‌خوار هستند.

ويدئوي جوجه تيغي طعمه خطرناك را مشاهده كنيد روي تصوير زير كليك كنيد.

جوجه تيغي طعمه خطرناك مي باشد چرا كه ممكن است با پرتاب تيغ هاي خود شكارچي را بكشد.

در بسياري از موارد جوجه تيغي با پرتاب تيغ هاي خود جان شكارچي خود را گرفته است و بار ديگر اين موضوع كهجوجه تيغي طعمه خطرناك مي باشد را صحه گذاشته است.

در مجموع ۱۷ گونه جوجه تيغي در نقاط مختلف آسيا، اروپا، آفريقا شناسايي شده كه در پنج سرده زيستي جاي مي‌گيرند. اين حيوان بومي بر جديد يعني استراليا و آمريكا نيست. نزديكترين خويشاندان اين جانور حشره‌خوارها يعني اعضاي خانوادهٔ Soricidae هستند كه ظاهري بسان موش كور دارند اما مثل جوجه تيغي‌ها به راسته حشره‌خوارها تعلق دارند. جوجه تيغي‌ها از پستانداران اوليه به شمار مي‌روند و مثل اغلب آن‌ها به زندگي شب‌زي و رژيم غذايي حشره‌خواري خو گرفته‌اند.

اين جانور به‌وسيلهٔ خارهاي كه برپشتش قرار دارد از خود دفاع مي‌كند. اين خارها در واقع موهايي توخالي هستند كه كراتين موجود در آن‌ها باعث تيزي و سفتي شده‌است و بر خلاف باور عمومي سمي نيست. جوجه‌تيغي‌ها اغلب در هنگام احساس خطر خود را به صورت گلوله در مي‌آورند به طوري‌كه تمام تيغ‌هاي آن‌ها رو به سمت بيرون قرار مي‌گيرد. تمام گونه‌هاي جوجه تيغي از اين مكانيسم دفاعي بهره‌مند هستند اما موفقيت آن‌ها بستگي به ميزان تيغ‌هايشان دارد. به همين دليل گونه‌هايي از جوجه‌تيغي كه براي وزن كمتر از تيغ‌هاي كمتري برخوردارند بيشتر تمايل دارند تا از دشمن فرار كرده و گاهي به او حمله كنند و از تيغ‌هايشان به عنوان آخرين حربه استفاده كنند.

جوجه‌تيغي‌ها در طول روز مي‌خوابند، عصرها در جستجوي غذا به بيرون مي‌روند، حتي گاهي تا نيم فرسنگ از پي غذا راه طي مي‌كنند.جوجه تيغي عمدتا حشره‌خوار است و غذاي اصلي آن را بي‌مهرگان مانند حشرات و لارو آن‌ها و حلزون و كرم خاكي تشكيل مي‌دهد. گاهي از مهره‌داران كوچك مثل قورباغه، موش و مارمولك (فيلم) و تخم پرندگان، و همينطور غذاهاي گياهي مثل ريشه علف‌ها، ميوه‌ها و قارچ نيز تغذيه مي‌كنند.