شبكه ما

سوسك حمام يا سوسري جانداري است بندپا از ردهٔ حشرات، زيرردهٔ بالداران (Pterygota) فروردهٔ نوبالان (Neoptera)، راستهٔ سوسريان (Blattodea). سوسك نامي كلّي است براي خانوادهٔ سوسري‌ها. بسياري از مردم، سوسري‌ها (سوسك حمام ياcockroachs) را با سوسك‌ها (Beetles) اشتباه مي‌گيرند. سوسك‌ها داراي يك لايه يا قاب محكم و محافظ روي بالاهاي خود هستند و قبل از پرواز بايد ابتدا آن را كنار بزنند، ولي سوسري‌ها روي بالشان قاب ندارند.

تصوير سوسك درختي 

سوسك اره‌كش خال‌سفيد

سوسك‌ها بزرگ‌ترين گروه حشره‌ها را به خود اختصاص داده‌اند و در محيط زيست‌هاي مختلفي ديده مي‌شوند. از زمين‌هاي سنگلاخي تا جنگل‌هاي استوايي تحت قلمرو خياطي‌ها به‌حساب مي‌آيد. بيشتر سوسك‌ها قدرت پرواز دارند. آن‌ها داراي بال‌هايي هستند كه وقتي درحال پرواز نيستند، آن‌ها را در محفظهٔ محكمي روي پشت خود جمع مي‌كنند و در زير اين محفظه نگهداري مي‌كنند. سوسك‌ها از انواع مختلف گياهان، گونه‌هاي حيوانات و لاشه‌هاي مردهٔ آن‌ها تغذيه مي‌كنند.

تمام سوسك‌ها داراي بخش‌هايي براي نيش زدن و جويدن در ناحيهٔ دهان خود هستند. بعضي از سوسك‌ها داراي آرواره‌هاي بزرگي هستند كه آن‌ها را قادر مي‌سازد به طعمهٔ خود حمله كرده و آن را قطعه‌قطعه كنند. سوسك‌هاي ديگر مثل شپشهٔ گندم داراي آرواره‌هاي كوچكي در انتهاي پوزهٔ درازشان هستند. شپشهٔ گندم پوزهٔ بلند خود را براي سوراخ كردن اجسام سخت و رسيدن به غذا به‌كار مي‌برد. او داراي شاخك‌هاي زانويي است كه مي‌تواند آن‌ها را خم كرده و در شيار پوزه‌اش پنهان كند.

كوچك‌ترين حشره‌هاي جهان، سوسك‌هاي داراي بال‌هاي پردار هستند. بدن بعضي از آن‌ها داراي طول كمتر از ۵ ميليمتر است. نوع نر خياطي گرد آمريكايي جنوبي درازترين سوسك در جهان است. اين سوسك داراي دو شاخ بزرگ است و مي‌تواند تا ۱۵ سانتيمتر (۶ اينچ) رشد كند و قد بكشد! بيشتر سوسك‌ها هرگز آب نمي‌نوشند. بچهٔ برخي از سوسك‌ها مي‌توانند بدون غذا تا ۵ سال زنده بمانند.

گُربه (كه در افغانستان پشك گفته مي‌شود) جانوري اهلي از خانواده گربه‌سانان و يك حيوان گوشتخوار است.[۱] گربه‌ها از ۶ تا ۷ ماهگي بالغ مي‌شوند و توانايي توليد مثل دارند، ماده‌ها تا ۸ سالگي و نرها تا ۱۰ سالگي قابليت جفت‌گيري دارند. دوره آبستني گربه نيز بين ۶۱ تا ۶۸ روز (متوسط ۶۳ روز) است.

گربه، با نام علمي Felis silvestris catus، زيرگونه‌اي از گربه وحشي با نام علمي Felis catus است. براي تمايز اين جانور از انواع وحشي از نام گربه خانگي يا گربه اهلي استفاده مي‌شود.

حدود ۶۰۰ ميليون گربه امروزه در سراسر دنيا پراكنده‌اند و تقريباً در هر جايي كه انسان‌ها زندگي مي‌كنند، بود و باش دارند. نسل تقريباً تمامي اين گربه‌ها به پنج گربه وحشي ماده از زيرگونه گربه دشتي آفريقايي مي‌رسد كه حدود ده هزار سال پيش در خاورميانه زندگي در كنار انسان‌ها را برگزيدند، نخستين انسان‌هايي كه با اهلي‌سازي گندم و جو عصر كشاورزي را آغاز كرده بودند. گربه‌ها در كنار اين انسان‌ها مي‌توانستند موش‌ها و جوندگان ديگري را شكار كنند كه براي تغذيه از ذخيره‌هاي غلات دهقانان در كنار سكونتگاه‌هاي انساني تجمع كرده بودند و همچنين از گزند دشمنان طبيعي متعدد خود همچون كفتارها و گربه‌هاي بزرگ‌تر در امان بودند. در مصر باستان گربه حيواني مقدس به شمار مي‌رفت و تا چندي پيش تصور مي‌شد كه اين حيوان نخستين بار در مصر اهلي شده‌است، اما پيدا شدن بقاياي يك گربه در يك مقبره انساني در قبرس نشان مي‌دهد كه گربه‌ها در مديترانه شرقي اهلي شده بودند. چراكه اين مقبره مربوط به ۹۵۰۰ سال پيش يعني مدتها پيش از آغاز تمدن در مصر است و از آن‌جا كه نشانه‌اي از زندگي گربه‌هاي دشتي در طبيعت قبرس به دست نيامده تصور مي‌شود كه كشاورزان ساكن تركيه گربه‌هاي اهلي را با خود به اين جزيره آورده باشند.

تنيس روي ميز يا پينگ پنگ ورزشي است كه روي ميز انجام مي‌شود و دو يا چهار بازيكن در آن مشاركت دارند و هر بازيكن يك راكت دارد و با بهره‌گيري از آن به توپ ضربه مي‌زند. در وسط ميز يك تور قرار دارد و برخورد توپ موقع برخورد با آن تابع قوانين خاصي است. توپ در اين ورزش سبك (سفيد يا نارنجي رنگ) و توخالي است. جنس ميز از چوب و سخت است.

تنيس روي ميز توسط فدراسيون جهاني تنيس روي ميز كه در سال ۱۹۲۶ تأسيس شد اداره مي‌شود.[۱]

از سال ۱۹۸۸ تنيس روي ميز به ورزش‌هاي المپيك اضافه شد.[۲] 

فرق تنيس با پينگ پنگ (ping pong) در چند چيز مختلف است.

اصلي‌ترين آن در ضربه است در تنيس توپ قبل از به زمين‌خوردن مي‌توان برگشت زد اما در پينگ پنگ توپ بايد حتماً بعد از يك بار زمين‌خوردن برگشت زده شود.

زمين پينگ پنگ كوچك‌تر و راكت و توپ نيز همين‌طور كوچك‌تر مي‌باشد.

راكت تنيس مي‌تواند در سايزهاي مختلف باشد اما سايز راكت پينگ پنگ تغييرپذير نيست.

خاستگاه اين بازي بريتانيا است كه در سالهاي ۱۸۹۰–۱۸۸۰ شاهزادگان (زمان ملكه ويكتوريا) طبقهٔ بالا پس از خوردن ناهار براي سرگرمي به آن مي‌پرداختند. گويا در آن زمان آن‌ها ترجيح مي‌دادند تا به جاي آنكه در زير آفتاب تنيس بازي كنند به انجام ورزشي بپردازند كه در زير سقف باشد، پس تنيس روي ميز را ساختند. در برخي كشورهاي انگليسي زبان، دانشگاه‌ها و مدارس و مراكز ورزشي از بكار بردن واژهٔ پينگ پنگ براي اين رشتهٔ ورزشي منع شده‌اند و بجاي آن بايد از تنيس روي ميز استفاده كنند. دليل آن هم لفظ واژهٔ پينگ پنگ است كه در گذشته براي تمسخر و يا تحقير ساكنان شرق آسيا استفاده مي‌شده است و داراي بار نژادپرستي است. همچنين گفته مي‌شود كه تنيس روي ميز نام ورزش است وليپينگ پنگ نام يك برند آمريكايي است كه در سال ۱۹۰۱ ثبت شده و در وبسايت خود نيز به تفاوت تعريف تنيس روي ميز و پينگ پنگ پرداخته است.

جوجه‌تيغي يا خارپشت به جانوران پستانداري گفته مي‌شود كه در خانواده خارپشت‌ها (نام علمي: Erinaceidae) قرار مي‌گيرند. گاه تَشي نيز به دليل خارهايي كه بر پشت آن قرار دارد جوجه تيغي و خارپشت ناميده مي‌شود اما تشي جانوري كاملاً متفاوت از راسته جوندگان است، در حالي كه جوجه‌تيغي‌ها كوچكتر و همه‌چيزخوار و از راسته پستانداران حشره‌خوار هستند. 

در مجموع ۱۷ گونه جوجه تيغي در نقاط مختلف آسيا، اروپا، آفريقا شناسايي شده كه در پنج سرده زيستي جاي مي‌گيرند. اين حيوان بومي بر جديد يعني استراليا و آمريكا نيست. نزديكترين خويشاندان اين جانور حشره‌خوارها يعني اعضاي خانوادهٔ Soricidae هستند كه ظاهري بسان موش كور دارند اما مثل جوجه تيغي‌ها به راسته حشره‌خوارها تعلق دارند. جوجه تيغي‌ها از پستانداران اوليه به شمار مي‌روند و مثل اغلب آن‌ها به زندگي شب‌زي و رژيم غذايي حشره‌خواري خو گرفته‌اند.

اين جانور به‌وسيلهٔ خارهاي كه برپشتش قرار دارد از خود دفاع مي‌كند. اين خارها در واقع موهايي توخالي هستند كه كراتين موجود در آن‌ها باعث تيزي و سفتي شده‌است و بر خلاف باور عمومي سمي نيست. جوجه‌تيغي‌ها اغلب در هنگام احساس خطر خود را به صورت گلوله در مي‌آورند به طوري‌كه تمام تيغ‌هاي آن‌ها رو به سمت بيرون قرار مي‌گيرد. تمام گونه‌هاي جوجه تيغي از اين مكانيسم دفاعي بهره‌مند هستند اما موفقيت آن‌ها بستگي به ميزان تيغ‌هايشان دارد. به همين دليل گونه‌هايي از جوجه‌تيغي كه براي وزن كمتر از تيغ‌هاي كمتري برخوردارند بيشتر تمايل دارند تا از دشمن فرار كرده و گاهي به او حمله كنند و از تيغ‌هايشان به عنوان آخرين حربه استفاده كنند.

جوجه‌تيغي‌ها در طول روز مي‌خوابند، عصرها در جستجوي غذا به بيرون مي‌روند، حتي گاهي تا نيم فرسنگ از پي غذا راه طي مي‌كنند.جوجه تيغي عمدتا حشره‌خوار است و غذاي اصلي آن را بي‌مهرگان مانند حشرات و لارو آن‌ها و حلزون و كرم خاكي تشكيل مي‌دهد. گاهي از مهره‌داران كوچك مثل قورباغه، موش و مارمولك (فيلم) و تخم پرندگان، و همينطور غذاهاي گياهي مثل ريشه علف‌ها، ميوه‌ها و قارچ نيز تغذيه مي‌كنند.

گُربه (كه در افغانستان پشك گفته مي‌شود) جانوري اهلي از خانواده گربه‌سانان و يك حيوان گوشتخوار است.[۱] گربه‌ها از ۶ تا ۷ ماهگي بالغ مي‌شوند و توانايي توليد مثل دارند، ماده‌ها تا ۸ سالگي و نرها تا ۱۰ سالگي قابليت جفت‌گيري دارند. دوره آبستني گربه نيز بين ۶۱ تا ۶۸ روز (متوسط ۶۳ روز) است.

گربه، با نام علمي Felis silvestris catus، زيرگونه‌اي از گربه وحشي با نام علمي Felis catus است. براي تمايز اين جانور از انواع وحشي از نام گربه خانگي يا گربه اهلي استفاده مي‌شود.

حدود ۶۰۰ ميليون گربه امروزه در سراسر دنيا پراكنده‌اند و تقريباً در هر جايي كه انسان‌ها زندگي مي‌كنند، بود و باش دارند. نسل تقريباً تمامي اين گربه‌ها به پنج گربه وحشي ماده از زيرگونه گربه دشتي آفريقايي مي‌رسد كه حدود ده هزار سال پيش در خاورميانه زندگي در كنار انسان‌ها را برگزيدند، نخستين انسان‌هايي كه با اهلي‌سازي گندم و جو عصر كشاورزي را آغاز كرده بودند. گربه‌ها در كنار اين انسان‌ها مي‌توانستند موش‌ها و جوندگان ديگري را شكار كنند كه براي تغذيه از ذخيره‌هاي غلات دهقانان در كنار سكونتگاه‌هاي انساني تجمع كرده بودند و همچنين از گزند دشمنان طبيعي متعدد خود همچون كفتارها و گربه‌هاي بزرگ‌تر در امان بودند. در مصر باستان گربه حيواني مقدس به شمار مي‌رفت و تا چندي پيش تصور مي‌شد كه اين حيوان نخستين بار در مصر اهلي شده‌است، اما پيدا شدن بقاياي يك گربه در يك مقبره انساني در قبرس نشان مي‌دهد كه گربه‌ها در مديترانه شرقي اهلي شده بودند. چراكه اين مقبره مربوط به ۹۵۰۰ سال پيش يعني مدتها پيش از آغاز تمدن در مصر است و از آن‌جا كه نشانه‌اي از زندگي گربه‌هاي دشتي در طبيعت قبرس به دست نيامده تصور مي‌شود كه كشاورزان ساكن تركيه گربه‌هاي اهلي را با خود به اين جزيره آورده باشند.

گُربه (كه در افغانستان پشك گفته مي‌شود) جانوري اهلي از خانواده گربه‌سانان و يك حيوان گوشتخوار است.[۱] گربه‌ها از ۶ تا ۷ ماهگي بالغ مي‌شوند و توانايي توليد مثل دارند، ماده‌ها تا ۸ سالگي و نرها تا ۱۰ سالگي قابليت جفت‌گيري دارند. دوره آبستني گربه نيز بين ۶۱ تا ۶۸ روز (متوسط ۶۳ روز) است.

گربه، با نام علمي Felis silvestris catus، زيرگونه‌اي از گربه وحشي با نام علمي Felis catus است. براي تمايز اين جانور از انواع وحشي از نام گربه خانگي يا گربه اهلي استفاده مي‌شود.

حدود ۶۰۰ ميليون گربه امروزه در سراسر دنيا پراكنده‌اند و تقريباً در هر جايي كه انسان‌ها زندگي مي‌كنند، بود و باش دارند. نسل تقريباً تمامي اين گربه‌ها به پنج گربه وحشي ماده از زيرگونه گربه دشتي آفريقايي مي‌رسد كه حدود ده هزار سال پيش در خاورميانه زندگي در كنار انسان‌ها را برگزيدند، نخستين انسان‌هايي كه با اهلي‌سازي گندم و جو عصر كشاورزي را آغاز كرده بودند. گربه‌ها در كنار اين انسان‌ها مي‌توانستند موش‌ها و جوندگان ديگري را شكار كنند كه براي تغذيه از ذخيره‌هاي غلات دهقانان در كنار سكونتگاه‌هاي انساني تجمع كرده بودند و همچنين از گزند دشمنان طبيعي متعدد خود همچون كفتارها و گربه‌هاي بزرگ‌تر در امان بودند. در مصر باستان گربه حيواني مقدس به شمار مي‌رفت و تا چندي پيش تصور مي‌شد كه اين حيوان نخستين بار در مصر اهلي شده‌است، اما پيدا شدن بقاياي يك گربه در يك مقبره انساني در قبرس نشان مي‌دهد كه گربه‌ها در مديترانه شرقي اهلي شده بودند. چراكه اين مقبره مربوط به ۹۵۰۰ سال پيش يعني مدتها پيش از آغاز تمدن در مصر است و از آن‌جا كه نشانه‌اي از زندگي گربه‌هاي دشتي در طبيعت قبرس به دست نيامده تصور مي‌شود كه كشاورزان ساكن تركيه گربه‌هاي اهلي را با خود به اين جزيره آورده باشند

بُطري (كه در افغانستان بوتَل گفته مي‌شود) به ظرف درازقامت و گِردي گفته مي‌شود كه گردن آن از بدنه‌اش باريكتر باشد. جنس بطري‌ها معمولاً از شيشه يا پلاستيك و گهكاه از سفال يا سنگ است و عمومآ براي نگهداري مايعات بكار مي‌روند. برخي بطري‌ها براي نگهداري مواد شوينده، شامپو، لوسيون، پاك كننده‌ها نيز بكار مي‌روند. بطري‌ها بطور كلي مصارف دارويي، بهداشتي، آرايشي، شيميايي و غذايي دارند. دهانه بطري معمولاً با يك سرپوش يا چوب‌پنبه بسته مي‌شود.

معمولاً انواع بطري‌هاي مصرف شده را چه شيشه‌اي و چه پلاستيكي، در قسمت‌هاي ويژه اين نوع زباله‌ها جمع‌آوري مي‌كنند تا بازيافت شود.

نگهداري مواد غذايي در بطري شيشه‌اي يا پلاستيكي، بسيار بهداشتي‌تر از نگهداري آنها در ظروف سفالي يا بشكه بود و با اختراع بطري، خطر ابتلا به انواع آلودگي و ميكروب كاهش يافت. بطري‌هاي پلاستيكي را از مواد محكمي تهيه مي‌كنند كه در برابر فشار، مقاوم باشند.

در حدود ۱٬۵۰۰ پيش از ميلاد، بطري‌هاي شيشه‌اي براي نخستين بار در مصر مورد استفاده قرار گرفت.

بطري‌هاي شيشه‌اي را شيشه هم مي‌نامند (براي نمونه شيشه نوشابه، شيشه شير). در زبان عاميانه به بطري، بُطر هم گفته مي‌شود.

واژه بطري از زبان‌هاي اروپايي به فارسي وارد شده. ريشه اين واژهbuttis لاتين به معني بشكه‌است.

در پارسي سره، بدان «جامك» گويند.

دربارهٔ بطري‌هاي شناور حاوي نامه از گمشدگان بر روي دريا داستان‌هاي زيادي گفته شده‌است.

گردباد پيچش چرخنده اي از باد است كه با سرعت در روي زمين حركت مي كند و همه ي چيزهاي سر راهش را به سوي خود مي كشد و بالا مي برد. گردبادها، به طور عمده، در امريكاي شمالي اتفاق مي افتند. تندبادها نوع ديگري از توفان هاي چرخنده هستند، با اين تفاوت كه آن ها از روي درياهاي مناطق گرمسيري شروع مي شوند. سرعت تندبادها ممكن است تا 240 كيلومتر در ساعت برسد.

* در سال 1930، در آمريكا، گردبادي يك قطار را از زمين بلند كرد و به داخل يك رودخانه انداخت.

* هوا نامرئي است، بنابراين شما نمي توانيد باد را ببينيد. اما مي توانيد آن را روي صورتتان احساس كنيد و ببينيد چگونه درختان را به هر سو مي جنباند.

چرا باد مي وزد؟

وقتي احساس مي كنيد باد مي وزد، به اين دليل است كه هوا در حال حركت است. هوا وقتي گرم است حركت مي كند، سبك تر مي شود و به طرف آسمان، بالا مي رود. سپس هواي خنك تر با فشار آن را عقب مي زند تا جاي آن را بگيرد. با اين عمل، نسيم ايجاد مي شود.

* براي اثبات اين كه هواي گرم بالا مي رود، يك پر را روي رادياتور (شوفاژ) داغي بگذاريد و ببينيد چگونه در هوايي كه از روي رادياتور بلند مي شود، به سمت بالا شناور مي گردد.

توفان تندري از كجا آغاز مي شود؟

توفان هاي تندري در ابرهاي تندري عظيم و سياه كه گاهي در پايان يك روز داغ تابستان جمع مي شوند آغاز مي گردد. درون ابرها، بادهاي قوي قطره هاي آب را به اطراف پرتاب مي كنند؛ و ابر، صدا و الكتريسيته، يا همان رعد و برق، توليد مي كند. اين برق در آسمان به صورت جرقه هاي خيره كننده ي بزرگي پيدا مي شود كه ما به آن صاعقه مي گوييم.

* بهترين و مطمئن ترين كار آن است كه هنگام توفان تندري، داخل ساختمان بمانيد. هرگز زير درخت پناه نگيريد؛ زيرا صاعقه ممكن است به درخت برخورد كند و با جرقه ي برق خود آتش ايجاد كند.

همستر يا موش بزرگ به گروهي از جوندگان گفته مي‌شود كه به زيرخانواده Cricetinae تعلق دارد. همسترها ۲۵ گونه دارد كه در شش يا هفت سرده دسته‌بندي شده‌اند.[۱] همستر جانوري پگاه‌رو است و در طول روز زير زمين باقي مي‌ماند تا مورد حمله شكارچيان قرار نگيرد. در طبيعت بيرون اين جانور در درجهٔ اول از دانه‌ها، ميوه‌ها و گياهان تغذيه مي‌كند و پس از آن گاهي به سراغ حشرات زير زمين مي‌رود.[۲] اين جانور داراي جيب دهاني است به گونه‌اي كه تا شانه‌هايش كشيده شده‌است و از آن براي جابجايي مواد خوراكي در هنگامي كه در پناهگاهش زندگي مي‌كند استفاده مي‌كند.

رفتار اين حيوانات وابسته به محيط اطراف، ژنتيك و ارتباط آنها با انسان‌ها است. از آنجا كه زادوولد آنها زياد است، در كشورهاي پيشرفته از آنها به عنوان حيوانات آزمايشگاهي استفاده مي‌شود. همسترها مانند حيوان خانگي توسط انسان‌ها نگهداري مي‌شوند.[۳] اينكه اين حيوان معمولا تنها زندگي مي‌كند باعث شده‌است كه آلودگي كمتري داشته باشد و بيشتر مورد علاقهٔ انسان‌ها قرار گيرد.

واژهٔ انگليسي hamster مأخوذ از زبان آلماني است كه خود آن از واژهٔ hamustro در آلماني علياي قديم گرفته شده‌است، و آن هم احتمالاً برگرفته از choměstrǔ در زبان روسي قديم است كه ممكن است تركيبي از khomiakروسي و staras ليتوانيايي باشد كه هردو به معناي «همستر» هستند

همسترها معمولا اندامي نيرومند دارند، دم آن‌ها از طول بدنشان كوتاه‌تر است و گوش‌هاي پُرموي كوچكي دارند. ساق پاي آن‌ها كوتاه و كلفت است اما خود پا پهن مي‌باشد. موي بدن آن‌ها ضخيم و ابريشم‌مانند است و ممكن است بلند يا كوتاه باشد و به رنگ‌هاي سياه، خاكستري، سفيد، قهوه‌اي، زرد، قرمز و آميخته‌اي از اين رنگ‌ها (بسته به گونه اش) ديده مي‌شود. همسترها را مي‌توان در طول ۵٫۵ تا ۱۰٫۵ سانتي‌متر پيدا كرد اما بزرگترين آن‌ها همستر اروپايي است كه طول آن به ۳۴ سانتيمتر (بدون در نظر گرفتن دم ۶ سانتي‌متري آن‌ها) مي‌رسد. دومين گونهٔ همسترهاي بزرگ‌اندام، مربوط به همستر آنگورا است كه موي بلندي دارد و به همستر خرس تدي هم معروف است. طول اين جانور تا ۱۸ سانتيمتر مي‌رسد و در گونهٔ همسترهاي طلايي هم جاي مي‌گيرد.

عقاب به گروهي از پرندگان شكاري عضو تيرهٔ عقابيان (Accipitridae از راستهٔ شاهين‌سانان Falconiformes) گفته مي‌شود. حدود ۶۰ گونه از پرنده‌هاي شكاري عقاب ناميده مي‌شوند كه در ۱۱ سرده از خانوادهٔ عقابيان قرار مي‌گيرند و بيشتر آن‌ها هم بومي اوراسيا و آفريقا هستند. معيار دقيقي براي تمايز عقاب‌ها از ديگر پرندگان تيرهٔ عقابيان يعني سُنقُرها، كركس‌ها، قوش‌ها و كوركورها، وجود ندارد اما به طور كلي عقاب‌ها از بقيه پرندگان شكاري -به جز برخي از كركس‌ها- جثهٔ بزرگتري دارند و از پاهايي بزرگتر و نيرومندتر، منقارهايي بزرگ و خميده و بال‌هايي پهن‌تر بهره‌مند هستند. تمامي عقاب‌ها شكاريان روزگرد هستند و بينايي فوق‌العاده دقيق و پروازي عالي در ارتفاعات بالا دارند.

عقاب‌ها به خاطر قدرتي كه دارند، در بسياري از فرهنگ‌ها به عنوان نماد جنگ و نيروي پادشاهي شناخته شده‌اند و تمثال ايشان بر روي بسياري از سكه‌ها و بناهاي تاريخي ديده مي‌شود و بسياري از كشورهاي دنيا و سازمان‌ها و گروه‌هاي مختلف تصوير عقاب را به عنوان نماد خود انتخاب كرده‌اند.

عقاب‌ها از نظر آناتومي و مشخصات پروازي به كركس‌ها شباهت دارند اما سر آن‌ها بر خلاف كركس‌ها پوشيده از پر است. عقاب‌ها از نظر ظاهري به سنقرها هم شباهت زيادي دارند اما معمولاً بزرگترند و فاصلهٔ دو سر بال‌هاي ايشان طولاني‌تر است. تفاوت ديگر عقاب‌ها با اين دو خويشاوند نزديك خود در شيوهٔ معمول تغذيهٔ آن‌هاست: عقاب‌ها معمولاً شكارهاي زنده را طعمه خود مي‌كنند اما كركس‌ها و سنقرها بيشتر از لاشه‌ها تغذيه مي‌كنند. البته عقاب‌ها سنگين‌تر از آن هستند كه بتوانند مثل شاهين‌ها و پرنده‌هاي كوچكتر تيرهٔ عقابيان (همچون برخي از انواع قوش‌ها) در هوا طعمه‌هاي خود را شكار كنند، پس معمولاً شكار خود را روي زمين غافلگير كرده و آن را اسير چنگال‌هاي نيرومند خود مي‌كنند و مثل جغدها در بسياري از اوقات با كندن سر شكار خود آن را از پاي درمي‌آورند.[۱]

عقاب نيكوبار جنوبي كوچكترين نوع عقاب است كه تنها ۴۵۰ گرم وزن دارد و بومي انحصاري جزاير نيكوبار در هند است. عقاب دريايي استلر با ميانگين وزن ۶.۷ كيلو و عقاب فيليپيني با طول يك متر در كنار عقاب دم‌سفيد و عقاب هارپي از بزرگترين انواع عقاب‌ها هستند. عقاب ماهي‌گير تنها پرنده شكاري است كه با نام عقاب شناخته مي‌شود اما به تيره عقابيان تعلق ندارد. اين پرنده كه تقريباً فقط از ماهي تغذيه مي‌كند، تنها عضو بازمانده از خانوادهٔ زيستي خود يعنيPandionidae است.